I. Already Gone

Proszę o oddanie głosów w ankiecie ---> tych, którzy jeszcze tego nie zrobili ;) 

|muzyka|

„Mężczyzna jest psychicznie słabszy od kobiety, a cała siła fizyczna jest mu potrzebna po to, aby ten fakt ukryć.”

Ness

Wpatrywał się we mnie zdumiony, nawet raz nie mrugając. Oddychałam głęboko, jakby przed chwilą przebiegła maraton, ale było to spowodowane niczym innym jak tylko kolejną kłótnią z moim byłym. Nasze wymiany słowne zawsze mnie wykańczały psychicznie, ale również i fizycznie – traciłam siły, ponieważ używałam ich do krzyczenia jak tylko najgłośniej potrafiłam. Dawało mi to satysfakcję, że mogę być głośniejsza od niego w tak prostej czynności jak zawzięta dyskusja o błahy powód.

Tym razem temat wcale nie był zwykły, ponieważ sprawa dotyczyła czegoś naprawdę poważnego – sekretu, który wreszcie po czterech latach ujrzał światło dzienne, który został odkryty przez osobę, której się tyczył.

-Dlatego wyjechałaś – westchnął po cholernie długich minutach… A może i nawet godzinie? Nie mam bladego pojęcia jak długo trwała ta cisza, ale była kurewsko denerwująca i cieszę się, że właśnie Louis ją przerwał – to była jego działka jako faceta. –Wyjechałaś, bo byłaś w ciąży ze mną, a ja cie zdradziłem – poprawił się, pewniejszym głosem. –Dlaczego mi nie powiedziałaś?

-Nie chciałam patrzeć na twoją zakłamaną mordę – warknęłam. –Wmówiłbyś mi, że to Jessica cie tak załatwiła i kochasz tylko mnie, a ja głupia bym ci uwierzyła…

-To była wina Jess! – uniósł się, dlatego pokiwałam przecząco głową.

-Sam jesteś sobie winny, gdybyś tylko przestał chlać jak popieprzony! – szarpnęłam za swoje włosy, będąc bliska kolejnej detonacji tego wieczoru. –Idź na odwyk, Lou!

-Nie jestem alkoholikiem, kiedy to do ciebie dotrze?!

-Jak przestaniesz pić!

-Mamusiu, jestem zmęczona – czterolatka, która właśnie wróciła z kuchni złapała za moją dłoń, jednak szybko została ode mnie odsunięta przez tego dupka. –Co robisz? – przetarła piąstką oczy i zadarła głowę ku górze, aby spojrzeć na Tomlinsona.

-Darcey – zaczęłam, kucając przed nią. –Pamiętasz jak pytałaś o tatę? – szatynka jedynie przytaknęła, balansując wzrokiem między mną, a Lou. –To właśnie on – w niebieskich oczach pojawiły się iskierki radości, a później przyległa do nóg dwudziestodwulatka.

-Położysz mnie spać?

-Pewnie, chodź – wziął ją na ręce i za wskazówkami mojej córki ruszył do odpowiedniej sypialni. Nie mogłam się powstrzymać, dlatego ruszyłam za nimi. Nie ufałam mu, nawet jeśli był ojcem Darcey i nie chciał jej skrzywdzić. Był dzieciakiem, który bawił się życiem.

Oparłam się o framugę drzwi, nadal śledząc wzrokiem tą dwójkę. Widziałam jak kładzie ją do łóżka, przykrywa kołdrą, całuje w czoło mówiąc „Dobranoc, malutka”, a później pod wpływem prośby szatynki kładzie się obok niej. Chryste Panie, trzymaj mnie, bo zaraz go uderzę jak nie przestanie zgrywać skruszonego ojca!

-Zostaniesz ze mną? – ziewnęła.

-Pewnie.

-Ale tak na zawsze.

-Tak.

-Obiecaj – wystawiła w stronę szatyna malutki paluszek, który on uchwycił swoim.

-Obiecuję.

-Obietnica, obietnica – wyśpiewała. –Opowiedz mi bajkę, proszę – wymruczała zmęczona, patrząc na Louisa malutkimi oczkami.

-Nie potrafię.

-Zaśpiewaj – dwie pary oczu skierowały się na moją osobę. Sama nie wiem, kiedy te słowo opuściło moje usta, czułam jedynie palące wypieki na policzkach. Dlaczego go o to poprosiłam?!

-Chodź do nas, mamusiu – przeklęłam w duchu, ale ruszyłam w kierunku łóżeczka, w którym spokojnie zmieściły się trzy osoby i położyłam się od ściany. –Śpiewaj, tatusiu – mimo lichego światła w spojrzeniu Louisa zamigotały iskierki.

-If I don't say this now I will surely break As I'm leaving the one I want to take – zaczął, a moje serce przyśpieszyło bicia.

Znowu to robił, kolejny raz mieszał. Mieszał w głowie nie tylko Darcey, ale również i mi, ponieważ śpiewał piosenkę, która była naszą piosenką. Przy niej pierwszy raz się pocałowaliśmy, przy niej tańczyliśmy. To właśnie tej piosenki słuchałam przez trzy lata z Darcey płacząc w poduszkę, kiedy ona już smacznie spała.

-Mamusiu, to nasza piosenka – wymruczała tuląc się w klatkę piersiową śpiewającego mężczyzny, który równie mocno ją trzymał w swoich objęciach.

-I'll look after you, Nessie – zakończył patrząc w moje oczy, w których zbierały się łzy. Czułam się tak podle, a najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że znów mam napad płaczu przez tego samego kretyna. Lewa dłoń Louisa odnalazła mój policzek, który zaczęła delikatnie gładzić. Szybko zrzuciłam jego kończynę.

-Nie dotykaj mnie – starałam się, aby mój głos zabrzmiał naprawdę groźnie, ale dławiłam się łzami. W tej chwili rzeczą, której potrzebowałam bardziej od tlenu był Zayn, który by mnie przytulił i zapewniał, że wszystko się ułoży, a nawet jeśli nie, to będzie ze mną i wspierał.

Dopiero teraz zaczęłam sobie uświadamiać, że mam cholerny problem natury psychicznej. Nie potrafię wytrzymać bez mojego chłopaka, którego cholernie mocno kocham. Brakuje mi jego uśmiechu, sposobu w jaki mnie przytula, przepysznych dań jakie gotuje dla mnie oraz Darcey, czy chociażby tych iskierek furii w brązowych tęczówkach, gdy bawię się jego włosami. Chcę do mojego Malika!

-Możesz ze mną porozmawiać? – zapytał lekko zdenerwowany. –Nessie, błagam – wywróciłam oczami i niechętnie wstałam kierując się do kuchni. Niech go szlag! Niech się wynosi z mojego domu! Nie chcę oglądać jego kłamliwej osoby!  -Proszę – dogonił mnie, a co gorsza złapał za nadgarstek i przyciągnął bliżej swojej klatki piersiowej. Zaczęłam się szamotać i grozić, że jeśli mnie nie puści w tej chwili pożałuje, ale nic sobie z tego nie robił. –Uwolnię cie, jeśli ze mną porozmawiasz – postawił mi ultimatów, którego obie opcje były koszmarne. Nie chciałam z nim wdawać się w dyskusję, a co gorsza nie chciałam, żeby trzymał mnie w ramionach.

-Niech będzie, ale nie próbuj żadnych sztuczek – odepchnęłam go, ponieważ poluzował nieco uścisk i podeszłam do blatu, aby włączyć czajnik z wodą. –Chcesz herbaty?

-Wolę czekoladę – uśmiechnęłam się lekko i pokręciłam głową z niedowierzania. –Nie śmiej się ze mnie – fuknął trochę obrażony, podczas gdy ja szykowałam kubki. Do jednego wrzuciłam torebkę ziół, a do drugiego saszetkę z czekoladą.

-Nie śmieję się z ciebie, Lou – wywróciłam oczami.

-A z czego? – uniósł podejrzanie jedną brew i dokładnie lustrował każdy mój ruch.

-Darcey też kocha czekoladę, tak jak ty – z jego ust uleciało ciche oraz zaskoczone och. Nalałam wrzątku do obu szklanek, które ustawiłam przy stole. Usiadłam na krześle i wlepiałam spojrzenie w szatyna, który od razy złapał się za naczynie. –Oparzysz się – mruknęłam, ale mnie nie posłuchał i upił łyczka, szybko tego żałując.

-Kurwa – jęknął dotykając palcem wskazującym języka, który zaczął pocierać. –Opowiesz mi o niej? – zmarszczyłam brwi. –O naszej córce – sprecyzował mimo, iż wiedziałam o kogo chodzi.

Byłam po prostu zdziwiona jego postawą, ponieważ sądziłam, że gdy się dowie szybko zwieje. To był dla mnie szok, ale nie tak duży jak prośba, żebym mu opowiedziała o Darcey. Zaskoczył mnie i sama nie wiem czy pozytywnie, czy negatywnie…

-Co chcesz wiedzieć?

-Najlepiej wszystko – odpowiedział bez zająknięcia. –Co lubi robić? Jakie było jej pierwsze słowo, które powiedziała? Jaki kolor lubi? Czy tak jak ja nie lubi szpinaku, a może jak ty kocha jeździć na łyżwach? Albo czy lubi grać w piłkę? Po prostu powiedz mi… Wszystko – wzruszył ramionami. Zadziwiasz mnie, Tomlinson.

-Lubi rysować i oglądać Spongeboba. Pierwszym słowem jakie powiedziała było miś. Ulubionym kolorem twojej córki jest czerwony jak w twoim przypadku i też nienawidzi szpinaku. Czasem zabieram ją na lodowisko. Nie lubi grać w piłkę. Boi się pająków i biedronek.

-One są dziwne – wtrącił. –Ja też ich nie lubię – zmarszczył nos, na co zachichotałam pod nosem. –Co jeszcze, Nessie?

-Cholernie lubi naleśniki. Och, i ma chłopaka.

-Co kurwa?! –oburzył się. –Przecież ona ma z cztery lata, jest za młoda! Powinnaś jej zabronić randkowania!

-Wyluzuj, to chłopiec z przedszkola – wzruszyłam ramionami. –Gabe to całkiem miły dzieciak.

-Mam to w dupie, ten gówniarz ma się odpieprzyć od mojego dziecka – uderzył dłonią w blat stołu, a kubki z gorącymi napojami delikatnie drgnęły.

-Nie zachowuj się jak stary zgred – upomniałam go z grymasem na ustach. –Wstawił się za twoją córcią, gdy jakaś dziewczynka ciągnęła ją za włosy.

-To go nie upoważnia do chodzenia z Darcey. Czy ona… No wiesz… - uniósł lekko zakłopotany lewy bark. –Pytała o mnie?

-Cały czas, ale… - spuściłam głowę, czując, że kolejna fala wstydu i łez się zbliża. –Cholernie mocno mnie zraniłeś, nie mogłam jej powiedzieć prawdy.

-Rozumiem – oznajmił po dłuższej chwili. –Czy mogę spędzić z nią jutrzejszy dzień?

-Jeśli obiecasz, że nie będziesz pił, palił, ścigał się, ani wdawał w bójki w jej towarzystwie – przytaknął całkowicie poważny. –Mówię serio, Louis, jeśli dowiem się, że któraś z tych rzeczy… Pierwszy i ostatni raz spędzasz z naszą córką czas – warknęłam, bo wiedziałam, iż któraś z wymienionych sytuacji może mieć miejsce podczas ich spotkania.

-Przyrzekam ci, Nessie – obiecał patrząc prosto w moje oczy. Jedyną rzeczą, na którą było mnie w tej sekundzie stać było tylko przytaknięcie. –Przyprowadzisz ją do mnie, czy sam mogę po nią przyjechać?

-Jeśli Darcey będzie chciała spędzić z tobą popołudnie, to możesz odebrać ją z przedszkola. Poinformuję jej wychowawczynię – złapałam za kubek, który przyłożyłam do ust i upiłam kilka małych łyczków zielonej herbaty.

-Dziękuję.

-Musisz jednak pamiętać, że Darcey ma alergię na maliny, dlatego nie karm jej nimi, ponieważ cała puchnie i ma kłopoty z oddychaniem. Nie dawaj jej gazowanych napoi, ponieważ są niezdrowe i dopilnuj, żeby zjadła, bo jest niejadkiem, musisz jej pilnować, bo całkiem niewykluczone, że gdzieś schowa jedzenie. Nie pozwalaj jej oglądać zbyt dużo telewizji i dopilnuj, żeby zrobiła rysunek na zajęcia, jeśli Alison coś im zada. Och, i nie waż się krzyczeć po Gabe ‘ie, bo jeśli się dowiem, że nawrzeszczałeś na tego chłopca to gwarantuję ci… Pożałujesz – warknęłam, wskazując na niego otwartą dłonią.

-Trochę tego dużo – mruknął, zakłopotany przeczesując prawą dłonią włosy oraz drapiąc się w kark. Wyglądał jakbym właśnie wyrecytowała mi co najmniej kilkanaście praw, które obowiązują wszystkich ludzi karanych przez sąd. –Zapiszesz mi to?

-Tak.

-Dzięki… Jeszcze raz – uniósł brwi, które po chwili opuścił oraz zwijając obie wargi. –To dla mnie dużo znaczy… Chcę, być częścią życia Darcey i naprawdę dziękuję, że po tym wszystkim… - westchnął. –Jak cie skrzywdziłem… Jak krzyczałem i robiłem wszystko, co cholernie cie wkurwiało… Dziękuję, że wpuściłaś mnie do życia naszej córki – przytaknęłam z powagą na twarzy.

-Bądź świadom, że jeśli kolejny raz podwinie ci się noga i skrzywdzisz Darcey… Nigdy więcej jej nie zobaczysz.

-Nie skrzywdzę jej – oburzył się, jednak starał się panować nad emocjami, które cholernie nimi w tym momencie targały.

-Mam nadzieję.

Posiedzieliśmy jeszcze kilkanaście minut kończąc pić napoje, a w między czasie rozmawiając o naszym dziecku – jakkolwiek dziwacznie to brzmi w moich myślach oraz ustach. Ustaliliśmy, że jeśli czterolatka się zgodzi będzie mogła spędzać dwa do trzech popołudni z Louisem, oczywiście będziemy ustalać konkretnie dni na bieżąco.

Nadal nie potrafię dopuścić do siebie myśli, iż Tomlinson wreszcie dowiedział się prawdy. Dziwnie się teraz czuję, widząc go tak przejętego wychowaniem oraz szczegółami z życia Darcey – to urocze widzieć go tak poruszonego, ale nie powiem mu tego. Wydaje się być szczęśliwy z faktu, że ma potomka i wcale nie wyraża przejawów złości na mnie, iż zataiłam tak ważną informację przed nim. Nie chcę kusić losu, ale chyba nareszcie złapiemy teraz porozumienie i wspólnie będziemy troszczyć się o naszą córkę.

-Pójdę już – przytaknęłam i odprowadziłam go do drzwi. Złapał za swoją kurtkę i odwrócił się do mnie przodem. Przyglądał mi się wzrokiem, którego nie potrafiłam odgadnąć. Jedyne co widziałam to wielki błękitny znak zapytania. Louis westchnął głęboko, a później bez uprzedzenia przytulił się do mnie, chowając nos w moich włosach. Byłam zdezorientowana jego zachowaniem – w ciągu dwóch godzin z niedojrzałego gnojka przeobraził się w poważnego, młodego mężczyznę, który jest naprawdę zadowolony z faktu, że jest ojcem. Niepewnie owinęłam swoje chude ramiona wokół jego pasa, tym samym przyciągając go jeszcze bliżej siebie oraz opierając brodę o bark Tomlinsona. –Jestem szczęśliwy – wypalił nagle, a ja się wzdrygnęłam. –Cieszę się, że mam dziecko i dziękuję ci, że je wychowałaś.

-To też moja córka.

-Tak, wiem, ale po tym wszystkim… Tyle przeze mnie wycierpiałaś – jego dotychczas opanowany głos, delikatnie zadrżał. Pierwszy raz zdarzyło mu się to w mojej obecności. To zadziwiające. –Wcale nie musiałaś… Dlaczego, Nessie?

-Ja… - zawahałam się, to wstydliwe mówić mu takie rzeczy… Nie, to żenujące.-Chyba nie chciałam cie do końca znienawidzić, Lou. Byłeś moją pierwszą miłością i zawsze będziesz dla mnie jedną z najważniejszych osób w życiu… I naprawdę cie kocham, ponieważ dałeś mi Darcey, ale ruszyłam do przodu. Dojrzałam. I jedyną rzeczą, której pragnę bardziej niż własnego szczęścia, jest bezpieczeństwo naszej córki, dlatego przyrzeknij, że gdyby coś mi się stało…

-Nie mów tak – warknął. –Będę się tobą opiekował dopóki Malik nie wróci – na sam dźwięk nazwiska mojego chłopaka, moje serce przyśpieszyło bicia. Mój Malik…

-Przyrzeknij mi, że zatroszczysz się o Darcey, Louis. Musisz mi to obiecać – wycedziłam przez zaciśnięte zęby, zaciskając desperacko palce na jego bluzie.

-Masz moje słowo, Nessie – powiedział, odsuwając mnie od siebie i całując opiekuńczo w czoło. –Śpij dobrze i zamknij drzwi – przytaknęłam, a dwudziestodwulatek wyszedł z mojego mieszkania po cichu zamykając drzwi. Przekręciłam klucz. Odwróciłam się na pięcie w celu pójścia do kuchni, aby posprzątać szklanki, kiedy mój wzrok zatrzymał się na grubym granatowym zeszycie leżącym na garderobie. Co to do cholery jest? Skąd się tutaj wziął? I co najważniejsze jakie informacje były w nim zawarte?

Zabrałam książkę, z którą poszłam do kuchni, gdzie ułożyłam ją na blacie, a sama zajęłam się umyciem kubków. Następnie wytarłam naczynia i włożyłam do szafki. Kolejny raz wzięłam niezidentyfikowany podręcznik i podreptałam do swojej sypialni.

Położyłam się do łóżka, po czym zapaliłam lampkę nocną i zaczęłam obracać w dłoniach lekturę. Co było w środku? Do kogo należał ten dziennik? Ciekawość zżerała mnie od środka i coraz trudniej było mi zapanować nad rządzą poznania jego zawartości.

Pierwsza twarda strona była chropowata, ale nadal przyjemna w dotyku, dlatego kilka razy pogładziłam ją opuszkami palców rozkoszując się tym doznaniem. Otwórz! Krzyczała moja podświadomość. Co jeśli wszystkie notatki tam spisane wcale nie będą dobre, a złe? Co jeśli te informacje potwornie mnie zranią? Czy moje serce wytrzyma szok lub wręcz przeciwnie, czy nie wyskoczy z radości z piersi? Co tam do cholery jest?! Otwórz! Otwórz! Otwórz! Otwórz! Otwórz!

Napędzana adrenaliną, która nasiliła się ciekawością, ale również i strachem otworzyłam pierwszą stronę. W połowie strony, na samym środku schludnym pismem było napisane:

Dziennik Podbojów

Znacznie niżej tym razem w prawym rogu tej tym samym stylem pisma było nakreślone:

Własność:

Zayn Malik

O nie. Moje serce na chwilę się zatrzymało. To jego zeszyt, ten, w którym sklasyfikowane są jego byłe kochanki. Ten sam, o którym opowiadał mi Louis. Ten sam, w którym opisana jest Zasada Czterech Z. Wstrzymałam oddech, przewracając na drugą stronę, gdzie widniał napis:

Poppy Moore

Pod nim był zarys jej twarzy – niedbały portret, który wykonał mój chłopak. Niżej data:

1 listopada 2009r.

Pod datą był numer telefonu, a niżej w kolumnie numer stanika, kolor bielizny jaki miała tego dnia, kolor oczu, włosów, wzrost, data urodzenia oraz czerwonym pisakiem nabazgrane słowo:

Dobrze

Przeglądałam dobre kilka godzin sześć lat z życia Malika dowiadując się jak najistotniejszych faktów z jego życia. Dowiedziałam się również, że w chwili, gdy dziewczyna otrzymywała kolor pomarańczowy wcale nie była na nowo zapisywana, lecz dostawała plusik, za każdy numerek z nią przeżyty. Tych plusików było naprawdę dużo, tak jak wszystkich zapisanych lasek. Zeszyt pękał wszak.

Na zegarku widniała godzina piąta rano, a mnie została jeszcze jedna strona. Bałam się. Cholernie bałam się tego co mogę tam zastać. Mógł złamać obietnicę i zapisać mnie… Mógł mnie zdradzić i zapisać kogoś innego… Każda z tych opcji na pewno złamałaby mi serce. Długo rozważałam czy powinnam – w końcu to jego prywatne zapiski… Ale ostatni wpis jest sprzed półtora miesiąca… Sprzed dnia, gdy przyszedł do mnie po bójce z Louisem… Ostatnim razem spał ze mną i zaklinał się, że nie zapisze mnie… Boję się. Skąd ten diabelski dziennik znalazł się w moim domu?! Ostatecznie, przełykając z trudem ślinę i z jeszcze większym kłopotem zaczerpując oddech przewróciłam kartkę papieru…

Łzy zaczęły potokami spływać po moich policzkach, a ja miałam problemy z oddechem. Dławiłam się płaczem. Miałam pierwszy od dłuższego czasu atak paniki… 

___________________________

Końcówka wyszła nieco dramatycznie, ale taki był zamiar. Ktoś się spodziewał takiej reakcji Louisa? Ness chyba się pomyliła porównując Louisa do dzieciaka, a może nie? Tego dowiecie się nieco później. 

Postanowiłam nie robić nowej zakładki z bohaterami. Jeśli będzie ktoś nowy - a znając mnie będą jeszcze z trzy osoby, góra cztery - dodam ich i poinformuję was pod rozdziałem. 

Dziękuję wam niezmiernie za komentarze i bardzo proszę, abyście oddali głosy w ankiecie po prawej stronie. 

Miłej niedzieli, buźka miśki ;**