VII. Fire

Ważne newsy pod spodem!!

|muzyka|

„Pogniecione skrzydełka, zgubiona aureolka, taki ze mnie aniołek.”

Ness

Stanęłam sparaliżowana, a ręce nieznajomego typka dalej obłapiały moje ciało. Wręcz czarne oczy wierciły mi dziurę w głowie, sprawiając, że po dużej dawce alkoholu nie było śladu. Byłam pijana i to bardzo, ale w obecnej chwili mój mózg normalnie funkcjonował. Było to tak pewne jak widok wściekłego Zayna stojącego zaledwie metr przede mną.

Rozjuszony mulat przedarł się przez ludzi, którzy nas od siebie odcinali, aż wreszcie nasze klatki niemalże się stykały. Zacisnął prawą dłoń w pięść i zamachnął się. Odruchowa skuliłam się, zaciskając mocno powieki, aby uniknąć ciosu…, Który nie nastąpił… Nie we mnie. Duże i pewne ręce, które mnie obmacywały zniknęły, a w zamian pojawił się mocny uścisk na nadgarstku. Malik kierował się w stronę wyjścia, targając mnie za sobą.

Mimo, iż krzyczałam, żeby mnie puścił, ponieważ chcę dalej bawić się na pakiecie zrobił to dopiero po wyjściu z lokalu. W brązowych tęczówkach, które tak bardzo kochałam była istna furia, a jej wynikiem było pchnięcie mnie na ceglaną ścianę za moimi plecami.

-Co ty odpierdalasz, Ness?! – wrzasnął na tyle głośno, że jego głos odbijał się echem w mojej głowie.

-Bawię się – wzruszyłam lewym barkiem, nie zdając sobie sprawy, o czym do mnie mówi. Przecież widział, co robiłam, więc dlaczego pyta?! O ile dobrze pamiętam zerwał ze mną! Nie powinien był mnie wyciągać z klubu! Nie powinien w ogóle tam przychodzić i psuć mi frajdy! Czułam wściekłość… Nie, byłam prawdziwie wkurwiona na mojego byłego chłopaka, dlatego spoliczkowałam go. –Czemu mi przeszkadzasz?! – uniosłam się, tym razem bijąc go piąstkami po twardym jak cholera torsie. Musiał ćwiczyć. Niestety, Zayn sobie nic z tego nie robił, stał nieruchomo jak skała i w ciszy oglądał mój szał. –Nienawidzę cie! Z całego serca cie nienawidzę! – po chwili złość ustąpiła miejsca poczuciu żałości. Dlaczego mnie już nie chciał? Co zrobiłam źle? – Jesteś… -zaczęłam, ale ledwo potrafiłam normalnie oddychać. –Ja… - nie potrafiłam złapać tchu. Dusiłam się. Musiałam… Odepchnąć go. Uciec jak najszybciej od jego zapachu, który sprawiał, że traciłam kontrolę nad logicznym myśleniem, prawie tak samo jak drinki wypite przed jakimiś trzydziestoma minutami wcześniej.

-Ness, co się dzieje? – spanikowany złapał mnie za ramiona. W jego głosie nie było już złości, tylko czysty niepokój. Nie byłam w stanie mu odpowiedzieć, bo zachłannie próbowałam zachłysnąć się powietrza. –Nessela, do cholery! – wrzasnął łapiąc za mój podbródek. Było gorzej niż tragicznie. Zapomniałam jak się oddycha! –Masz atak – stwierdził, ale prawdopodobnie mówił do siebie. Zastanawiał się, aż wreszcie zrobił to! Pocałował mnie, jednak nie był to ten sposób, w który zawsze mnie całował. Teraz jego pocałunek był przesiąknięty paniką, tęsknotą i potrzebą… Mnie. Desperacko napierał swoimi ustami na moje, aż ogarnęłam się i odzyskując wszystkie stracone przed momentem umiejętności. Potrafiłam oddychać! Potrafiłam odwzajemnić jego czułość. Niestety nie trwało to zbyt długo, ponieważ po zaledwie kilkunastu sekundach Zayn odsunął się ode mnie. –Zawiozę cie do domu, chodź – pokiwałam przecząco głową, na co zmarszczył brwi. –Nie wygłupiaj się, jesteś pijana musisz się położyć. Zaopiekuję się tobą.

-Ale ja nie chcę, żebyś się mną opiekował.

-Co, czemu? – otworzył usta ze zdziwienia.

-Bo mnie nie kochasz – spuściłam głowę, czując jak zbiera mi się na płacz. Po chwili słone krople zaczęły spływać strumieniami po moich rozgrzanych policzkach.

-Gdybym cie nie kochał, nie byłoby mnie tutaj – wycedził przez zaciśnięte zęby, zdejmując czarną katanę, którą okrył moje spocone ramiona. –Chodź – wskazał mi dłonią kierunek, ale kiedy chciałam postawić pierwszy krok mało, co nie upadłam, bo na całe szczęście Zayn mnie złapał. –I co ja mam z tobą zrobić, Blondyneczko? – przemawiało przez niego rozbawienie, kiedy brał mnie na ręce niczym pannę młodą i zanosił do swojego samochodu.

~***~

Obudziłam się z morderczym bólem głowy. Nie wiedziałam, jakim cudem znalazłam się w moim łóżku. Z wielką trudnością poderwałam się z łóżka i lekko się chwiejąc ruszyłam do kuchni.

W powietrzu unosił się zapach świeżo parzonej kawy oraz naleśników. Niepewnie przekroczyłam próg pomieszczenia. Stanęłam jak wryta. Byłam przerażona widząc półnagiego mężczyznę w moim domu. Facet był wysoki, cholernie umięśniony, a długie brązowe włosy były w nieładzie, jakby przed chwilą kogoś bzykał… Ja chyba nie… To niedorzeczne przecież mam na sobie ubranie! Odruchowo spojrzałam na swój ubiór.

-Dzień dobry, Blondyneczko – wzdrygnęłam się na dźwięk tego głosu. Mężczyzna odwrócił się do mnie przodem, a ja nie miałam już wątpliwości, kim jest. –Nieźle wczoraj zabalowałaś, ale chcę wiedzieć, dlaczego?

-To już nie jest twoje zmartwienie – warknęłam, podchodząc do blatu i wyjmując z szafki kubek, do którego wlałam kawy. Usiadłam na krześle przy stole, ignorując nieproszonego gościa w moim domu. Rozkoszowałam się niesamowitym smakiem kofeiny, która przyjemnie drażniła moje kubki smakowe.

-Musisz mi odpowiedzieć na kilka pytań – poinformował mnie, siadając naprzeciwko mnie z talerzem pełnym naleśników oraz słoikiem nutelli.

-Skąd pewność, że to zrobię? – warknęłam.

-Bo mnie kochasz i to się nie zmieni nawet, jeśli będziesz usilnie wmawiała sobie i innym, że mnie nienawidzisz.

-Nikomu tego nie wmawiam – wzruszyłam od niechcenia ramionami. –Po prostu wyzbyłam się uczuć tak jak ty, wbrew pozorom to bardzo proste.

-Po prostu je tłumisz, a to, co innego. Odpowiadaj – wywróciłam oczami.

-Jeśli to zrobię wyjdziesz? – pokiwał pionowo głową. –W takim razie pytaj.

-Czemu rzuciłaś łyżwiarstwo? –co?! A skąd on niby o tym wie?! To nie możliwe, że poszedł do mojej matki i wypytywał o takie rzeczy!

-Bo taki miałam kaprys – mruknęłam, biorąc porządnego łyka czarnej cieczy. –Coś jeszcze?

-Czemu poszłaś do tego cholernego klubu? – spojrzałam na niego z uniesionymi brwiami. Po co tam poszłam?! To chyba logiczne, po co tam się chodzi! –Louis mówił… - przełknął głośno ślinę, jakby obawiał się mojej reakcji, ale jego obawy były słuszne, bo wszystko, co wiązało się z Tomlinsonem wprawiało mnie w istną furię. – Mówił, że masz problemy –problemy?! Tego już za wiele! To ja mam problemy?! Prędzej ten idiota!

-Czyżby? – zapytałam o dziwo spokojnie, marszcząc brwi oraz patrząc prosto w czekoladowe tęczówki. Zayn jedynie niepewnie pokiwał pionowo głową. –A pochwalił ci się, że chce iść do pieprzonego sądu, żeby odebrać mi prawa rodzicielskie?! – wrzasnęłam, gwałtownie wstając. Targało mną wiele emocji, ale miałam już dość tych gierek Louisa. Zawsze to ja wychodzę na tą gorszą, przez niego straciłam nawet w oczach Darcey, której wmówił, że nie mam dla niej czasu. –Wczoraj wywlekł Darcey z domu i jeszcze rozpowiada, że mam problemy psychiczne! On wstydu nie ma! – czułam jak krew zaczyna mi szybciej płynąć w żyłach. Chodziłam rozwścieczona po kuchni, czując na sobie wzrok mojego byłego, który nadal nie miał na sobie pieprzonej koszulki. –Nienawidzę go! – zaczęłam piszczeć jak nienormalna, szarpiąc za swoje włosy. Ojciec mojego dziecka wykańczał mnie psychicznie. Wrzeszczałam do czasu, aż silne ramiona nie owinęły mnie w pasie. Moje plecy opierały się o twardą klatkę piersiową Zayna, który szeptał mi do ucha cisze „Hush”. Normowałam oddech i wreszcie uspokoiłam się nieco. –Nienawidzę tego gnojka – wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

-Csi, Ness – jego uścisk się wzmocnił.

-Nie Zayn, nie będę spokojna! – rozerwałam jego owinięte ramiona, odchodząc kilka kroków i odwracając się do niego twarzą. –Ty nie wiesz, co się działo przez trzy, pieprzone miesiące, bo cie nie było! Nie wiesz, przez co przechodziłam przez tego egoistę!

-Opowiadał mi…

-On wszystkim mydli oczy, jeszcze tego nie zauważyłeś?! – nie pozwoliłam dojść Malikowi do słowa. Byłam wściekła, sfrustrowana i na kacu, a z własnego doświadczenia wiem, że to mieszanka wybuchowa. –Potrafi wszystkich przekabacić na swoją stronę…! Od chwili, kiedy poznał Darcey… Ja gram tą złą! Jestem suką, bo nie powiedziałam, że ma córkę! Jestem suką, bo wolałam pieprzyć się z tobą! Jestem suką, bo chciałam chronić własne dziecko przed ojcem idiotą!

-Wiem, że Louis jest…

-Kutasem?! Sukinsynem?! Psychopatą?! Dupkiem?! Skurwielem?! – wrzeszczałam na całe gardło mając w poważaniu fakt, że zaraz może rozlec się pukanie do moich drzwi ostrzegające o ciekawskiej sąsiadeczce, która nie ma własnego życia i bez przerwy wtrąca się w moje. –Żałuję, że go wtedy spotkałam! Żałuję, że tak się zaangażowałam w relacje z nim! Nienawidzę go! Z całego serca go nienawidzę! – i znowu poczułam jak moje ciało oblatają wielkie ramiona.

-Blondyneczko, już jestem z tobą – powiedział cichutko do mojego ucha. –Pomogę ci…

-Nie chcę twojej pomocy – warknęłam. –Mam dość tego, że wszyscy traktują mnie jak smarkulę. Mam prawie dwadzieścia lat, dziecko, psa i studiuję prawo, potrafię sobie poradzić sama. Bez pomocy rodziców, nadopiekuńczego brata i faceta, który ze mną zerwał pod pretekstem „zabawiłem się i tyle”.

-To nic złego prosić o pomoc bliskich, Ness – powiedział odsuwając się nieco i patrząc mi prosto w oczy. –Wtedy pokazujesz, że jesteś silna – zmarszczyłam brwi. Nie rozumiałam jego przekazu. –Byłem taki jak ty i widzisz jak skończyłem –wzruszył ramionami całkiem poważny.

-Tsa, mistrz nielegalnych wyścigów, walk ulicznych i bóg seksu z magicznym zeszytem – stwierdziłam z przekąsem.

-Boję się zobowiązań – pokiwałam przecząco głową. –Dlatego zerwałem, nie chciałem, żeby ten gnój zrobił ci przeze mnie krzywdę. Grozi mi do teraz… Ja… Nie chcę, żeby skrzywdził ciebie i Darcey – ujął moją twarz w dłonie i pocierał kciukami moje kości policzkowe.

-Przestań – złapałam za jego nadgarstki i odwróciłam głowę, zagryzając dolną wargę. –Przestań to robić. Nie zachowuj się jakby mi na mnie zależało.

-Zależy mi, cholernie mocno – Zayn mocniej ścisnął moją twarz. –Nie robiłbym tego, gdyby było inaczej- wycedził przez zaciśnięte zęby.

-Gdyby ci zależało walczyłbyś – pociągnęłam nosem, ponieważ te cholerne łzy znowu zaczęły napływać do moich oczu. –Ale wolałeś się poddać! Wybrałeś najprostszą drogę!

-Cholera, Ness, a co twoim zdaniem miałem, do kurwy nędzy zrobić?! Siedziałem trzy miesiące w pace! – pierwszy raz byłam świadkiem, kiedy Malik krzyczał, a co najgorsze w tym wszystkim krzyczał po mnie. Wrzeszczał, bo powiedziałam głośno to, do czego bał się przyznać.

-Zachować się jak facet! Pokazać, że masz jaja i nie rzucać mnie jak taniej dziwki, którą pieprzyłeś, bo miałeś taki kaprys! – dwudziestodwulatek zacisnął dłoń w pięść i przyłożył nią kilka milimetrów od mojej głowy w twardą ścianę.

Bałam się go w takim stanie. Nie chodziło tutaj głównie o własne bezpieczeństwo, ponieważ byłam w stu procentach przekonana, że Zayn nigdy nie uderzyłby kobiety, ale byłam przerażona faktem, że mógł sam sobie wyrządzić wielką krzywdę. On również był tego świadom tyle, że nie dbał o to, wolał pilnować i dbać o bezpieczeństwo innych. Właśnie, dlatego po części go kochałam. Nie był egoistą jak jego najlepszy przyjaciel. Malik jest totalnym przeciwieństwem Louisa, robi rzeczy, do których Tomlinson nigdy by się nie posuną, nie dorósł. To było coś pięknego, bo niewiele osób na to stać w dzisiejszych czasach. Mógł się zapierać, wmawiać innym, pokazywać jak wielkim chujem jest lub potrafi być, ale drobne gesty, jakie czynił zaprzeczały temu.

-Mam cie dość!

-Co? – szepnęłam zdziwiona.

-To, Ness! Myślałem, że jesteś inna, ale dobraliście się z Louisem idealnie! Ty jesteś emocjonalną masochistką, a on wszystko potrafi spieprzyć! Jesteście siebie warci! – prychnął kpiącym śmiechem, kręcąc głową na boki z niedowierzania. –Wiesz, czemu trzy lata temu byłem takim chujem w stosunku do ciebie? – zapytał nieco cichszym tonem, ale w przeciwieństwie do Zayna ja nie potrafiłam wykrztusić ani słowa, a jedynym, na co się zdobyłam było pokiwanie przecząco głową. Nie wiedziałam, ale czy teraz chciałam poznać ten sekret? –Bo wiedziałem, że cie zniszczy! On zawsze psuje wszystko, czego się dotknie! – zacisnął mocno powieki, jakby toczył walkę wewnątrz siebie. Pomiędzy dobrem i złem. Krzykiem, a szeptem. Prawdziwym Zaynem, a skurwielem, który wszystko załatwia przemocą. –Byłaś tylko dzieckiem, ale kiedy widziałem, że rozmawiając z tobą zalał, pieprzone płatki sokiem pomarańczowym… Z perspektywy lat widać jasno, że był mu tylko potrzebny czas – zaśmiał się gorzko. –Odpowiedz mi na jeszcze jedno pytanie, Ness, a wtedy zniknę z twojego życia, tak jak tego chciałaś… - ślamazarnie skinęłam głową w dół, a następnie równie wolno zadarłam ją w górę, powtarzając tą czynność kilka razy. –Po jaką cholerę przyszłaś tej nocy do naszego domu? Mogłaś wieść spokojne życie, ale przyszłaś… Ja… Nie potrafię tego zrozumieć… Wytłumacz mi to Nessela! – przerażona podskoczyłam. Ten człowiek jest tak cholernie pokręcony… Raz jest przemiły i słodki jak lizak, a za moment krzyczy jak furiat.

-Nie wiem, Zayn – pokiwałam głową na boki.

Kiedy patrzę na po tak długim okresie zaczynam sądzić, że to wcale nie była wina Jeremy’ go czy Moona. Coś mnie tak ciągnęło od samego przyjazdu. Byłam przerażona samą kwestią pójścia i zobaczenia Louisa oraz moich przyjaciół, ale Stan mi to ułatwił. Przecież mogłam zaprzeć się nogami, miotać się i krzyczeć, żeby mnie tam nie prowadził, ale zamiast tego szłam swobodnie – nie zmuszał mnie do tego siłą – obok Jera. Nikt nie wepchnął mnie przez drzwi do domu Louisa, ponieważ sama z własnej woli przeszłam przez próg. Chciałam to zrobić…

-Jesteś…

-Głupia, wiem – mruknęłam ze spuszczoną głową.

-Nie, chciałem powiedzieć, że najbardziej pokręconą i niezrozumiałą laską, jaką znam – powiedział na odchodne. Stałam sparaliżowana, a z transu wyrwał mnie trzask drzwi. Co miała oznaczać ta rozmowa? Czym była? Jaka teraz relacja panowała między mną, a Zaynem?

Najgorsze w tym wszystkim było chyba to, że mój były chłopak miał absolutną rację w ocenie mojej osoby. Byłam emocjonalną masochistką… I chyba podświadomie lubiłam się tak czuć. Zawsze miałam to, czego chciałam. Nie byłam przyzwyczajona do takiego bohatera w moim życiu jak Malik. Nie mogłam go mieć na wyłączność, bo był wolnym duchem i trzymanie go pod kloszem było czymś złym. Nie mogłam narzucać mu swojej woli i oczekiwać, że tego będzie przestrzegał czy mi ofiarował. Był jedynym facetem na całej, pieprzonej kuli ziemskiej, który potrafił spojrzeć mi w oczy i powiedzieć to, czego nikt – nawet Adam, mój ojciec czy chociażby ten palant Louis – nie był w stanie wyznać. Tym mi imponował, szczerością, ale również swoją wrażliwością. W głębi duszy Zayn nadal był chłopcem, który kochał przytulanie.

Z wdzięczności postanowiłam nie zachowywać się jak egoistka. Chciałam sprawić, że będzie szczęśliwy, w taki sposób, w jaki on chce tego dla mnie. Pragnęłam spełnić jego marzenie, dlatego poszłam do sypialni i z torebki wygrzebałam swoją komórkę. Przeszukałam listę zatrzymując się na tym jednym konkretnym nazwisku osoby, która w tej sytuacji mogła mi pomóc.

Kochałam i nadal kocham Malika, ale kiedyś ktoś bardzo mądry powiedział: „Jeśli kogoś kochasz dasz mu wolność, a jeśli naprawdę mu zależy to wróci do ciebie”. Chciałam dać mu wolność nawet, jeśli miałoby to oznaczać rozłąkę z tym wariatem. Kocham go i pragnę, żeby był szczęśliwy, kosztem własnego szczęścia. Nie jestem egoistką, powinnam myśleć o osobach, które kocham. Powinnam się spiąć i zacząć żyć odpowiedzialnie – znaleźć pracę, przestać zachowywać się jak nastolatka, której buzują hormony i wychować córkę jak należy, bo jej tatuś jest nieźle popieprzony… Muszę zmienić swoje życie i zacznę od faceta, którego kocham całym sercem.

Wcisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam komórkę do ucha.

Pierwszy sygnał…

Drugi sygnał…

Trzeci sygnał…

-Halo? 

______________________________

Och, za tą końcówkę też chcecie mnie zabić?? xdd Hahahaha, żartuję. Liczę, że wam się spodoba ten rozdział. Mogę wam tylko powiedzieć, że później będzie jeszcze ciekawiej... Raczej, powinno w każdym bądź razie...

Nareszcie wakacje, co?? Nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, tym bardziej, że z ocenami wyszłam zajebiście - trochę do paska zabrakło, ale to tylko 0.10 nie rozczulajmy się. Mam nadzieję, że wasze świadectwa też były świetne - nie chwaląc się powiem, że pierwszy raz w życiu mam czwórkę z matmy i jaram się tym jak cholera - przecież, jestem genialna - nie wiem jakim cudem, ale... Nieistotne. 

Dziękuję wam niezmiernie za komentarze i głosy w ankietach - dzięki temu wiem, ile osób czyta. 

Z racji tego, że są wakacje mam dla was niespodziankę!! Mówiłam wam, że jak skończę tego bloga to powstanie nowy, który powoli zaczęłam pisać. No więc, proszę: 

Powerless

Mam dla was również zwiastun: 

Jeśli chodzi o tą historię, to zacznę ją pisać, gdy skończę Error - mam nadzieję, że również wam się spodoba i polubicie to fanfiction. Ostatnio doszłam do wniosku, że to o Zaynie wolę pisać, dlatego - przeważnie - wszystkie moje blogi są o nim, ale jeśli chcecie to mogę stworzyć historię o Louisie, wystarczy tylko powiedzieć..., albo wiecie co?? Specjalnie dla was zacznę pisać tą historię, jeśli tylko znajdę czas. Linka podam wam w najbliższym czasie... 

Udanych wakacji, miśki ;**