2. Try With Me

|muzyka|

„Nie kocham cię, nie obchodzisz mnie. Jednak czasem zastanawiam się czy jeszcze o mnie myślisz, czy wspominasz to co było między nami, czy żałujesz…”

Ness

Obudził mnie budzik, który wczoraj nastawiłam. Zwlekłam się z łóżka i wyjęłam z szafy ciuchy na dzisiejszy dzień, z którymi poszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, a następnie włożyłam bieliznę. Na nogi wciągnęłam czarne obcisłe rurki, a przez głowę białą luźną bokserkę. Na ramiona założyłam jeszcze biały sweterek z kapturem oraz futrzaną kamizelkę. Upięłam włosy w luźnego koka, a następnie pomalowałam się i umyłam zęby.

Po czynnościach łazienkowych żwawym krokiem ruszyłam do kuchni, aby zrobić śniadanie dla Darcey. Wyjęłam miskę i zmieszałam masę na naleśniki, które po chwili zaczęłam smażyć. Gotowe placki układałam na talerzu, a w między czasie wyjęłam konfitury oraz nutellę, którą zdążyłam wczoraj kupić.

-Co robisz? - Odwróciłam się i ujrzałam malutką szatynkę, która właśnie się przeciągała i uroczo ziewała.

-Śniadanie, siadaj i zajadaj. - Podałam jej kolejny talerz oraz łyżeczkę. Trzylatka zabrała jeden z naleśników i pomazała do czarnym musem.

-Zobacz, zrobiłam minkę. - Wskazała na naczynie, gdzie znajdował się placek. Zachichotałam na ten widok, ponieważ robiłam to samo, gdy byłam dzieckiem. - Ładnie dziś wyglądasz, mamusiu. Idziemy gdzieś? - zapytała z pełną buzią. Po raz kolejny zaśmiałam się pod nosem widząc jej brudną buzię.

-Zaczekaj. - Urwałam kawałek ręcznika kuchennego i wytarłam jej prawy policzek. - Dziś pójdziemy do przedszkola cię zapisać, a potem na uniwersytet, żeby zapisać mnie. Mam później trening, a ty pójdziesz do Adasia, okay? - Pokiwała pionowo główką z lekkim uśmiechem.

-Już nie mogę. - Odsunęła talerz i zeskoczyła z krzesła.

-Chodź, ubiorę cię. - Złapałam za małą rączkę i poszłyśmy do jej pokoju, który przypominał komnatę księżniczki.

Dominował tutaj róż, biel oraz fiolet z zielonymi dodatkami. Z szafy, która przypominała wieżę wyjęłam szare, cętkowane legginsy oraz biały sweterek, w które ubrałam Darcey. Rozczesałam jej włosy, które uwielbiała nosić rozpuszczone.

-To, co idziemy?

-Tak. - Zabrałam torebkę, a następnie ubrałyśmy buty, kurtki i szale. Wyszłyśmy z domu wcześniej zamykając drzwi na klucz, a następnie z klatki.

Spacerkiem zmierzałyśmy w stronę jednego z przedszkoli, które mieściło się w Londynie. Szłyśmy przez park, by po piętnastu minutach znaleźć się pod zielonym budynkiem, w kolorowe kwiatki oraz motylki.Pewnie pchnęłam szklane drzwi przepuszczając córkę. Zapukałam do pierwszej sali, w której właśnie trwały zajęcia.

-Mogę w czymś pani pomóc? - uśmiechnęła się szeroko w moim kierunku wyższa ode mnie brunetka, ubrana w czarne rajstopy oraz sukienkę w odcieniu zgniłej zieleni.

-Gdzie znajdę gabinet dyrektorki?

-Prosto i na prawo.

-Dziękuję. - Odwzajemniłam uśmiech i poszłyśmy we wskazaną stronę. Zapukałam dwa razy w mahoniowe drzwi i po usłyszeniu proszę, przekroczyłyśmy próg. - Dzień dobry, jestem Nessela Donavan. - Wystawiłam w jej kierunku dłoń.

-Witam, mam na imię Serena Harley. - Trzydziestoparoletnia brunetka wstała i uścisnęła moją rękę. - Proszę usiąść. - Wskazała na krzesło naprzeciwko swojego, które było oddzielone biurkiem. - Rozumiem, że chciała pani zapisać siostrę?

-Właściwie to moja córka, ale tak, po to tutaj jestem. - Dyrektorka była nieco zakłopotana, jednak starała się to ukryć.

-Dobrze, byłabym wdzięczna za wypełnienie tych papierów. - Podała mi kilka kartek oraz długopis. Wypełniłam wszystkie rubryki, a potem oddałam arkusze przełożonej. - A więc, Darcey będziesz w grupie motylków, a twoją wychowawczynią będzie pani Alison Blacke. To pierwsza klasa zaraz po wejściu do placówki. - Przytaknęłam. - Darcey, jeśli bardzo być chciała możesz już dziś dołączyć.

-Mogę mamo? - Spojrzała na mnie z minką zbitego szczeniaka.

-Pewnie, Adaś cię później odbierze, okay? - Pokiwała ochoczo główką.

-A Adaś to? - Kobieta popatrzyła na mnie podejrzanie, ale zignorowałam to.

-Mój brat. O której kończą się zajęcia?

-O drugiej po południu. - Przytaknęłam, a potem zaprowadziłam córkę do wskazanego pomieszczenia i pożegnałam się z nią. Wyszłam z przedszkola i szłam w stronę University College London, a w między czasie zadzwoniłam do Adama prosząc, aby zajął się Darcey od godziny czternastej, aż nie wrócę z treningu i nie pozałatwiam spraw na mieście.

Na miejscu byłam po trzydziestu minutach. Z małymi trudnościami znalazłam gabinet rektora. Rozmawiałam z nim dobre pół godziny. Odbyliśmy tą całą rozmowę klasyfikacyjną, a potem poprosił, żebym doniosła mu papiery i wyniki z matury, ponieważ dopiero wtedy będzie mógł rozważyć moje przyjęcie. Wzięłam od niego numer fax’ u oraz adres e-mail, abym nie musiała tyle chodzić. 

Do treningu zostały mi całe trzy godziny, dlatego postanowiłam poświęcić ten czas na zakupy, bo w naszej lodówce nie było za ciekawie. Chodziłam między regałami i wrzucałam do wózka wszystkie rzeczy, które były nam potrzebne oraz takie, na które miałam ochotę. Z pełnym koszykiem ruszyłam w stronę kasy, gdzie na taśmie wyłożyłam produkty. Kobieta z blond włosami, które upięła w kucyk skanowała artykuły i nabijała na kasę. Skasowane produkty pakowałam do toreb, a kiedy już skończyłyśmy - kasjerka podała mi cenę końcową, którą zapłaciłam kartą. Obładowana jak nigdy wróciłam do domu i rozpakowałam zakupy.

Cieszyłam się, że wróciliśmy do Londynu. Nie chodzi o to, że nie podobało mi się w Mediolanie, bo tam naprawdę jest pięknie, ale to tutaj się urodziłam i dorastałam. To tutaj poznałam miłość swojego życia, która złamała mi serce. Wszystkie swoje plany wiązałam z tym miejscem.

Wysłałam wszystkie papiery do UCL, a potem zabrałam łyżwy. Biegiem rzuciłam się do wyjścia pamiętając, żeby wcześniej zamknąć dom na klucz. Nie zwalniając nawet na moment zmierzałam na lodowisko, gdzie od dobrych dziesięciu minut trwał trening, którego nadzorowała moja mama. Zdyszana wbiegłam na halę i szybko zmieniłam buty na płozy. Weszłam na lód i sunęłam po śliskiej nawierzchni.

-Nessela... - westchnęła moja rodzicielka, która była niebieskooką blondynką nieco wyższą ode mnie. Dziś miała na sobie obcisłe jeansy, zielony sweter oraz kurtkę. - Spóźniłaś się - dodała z wyrzutem.

-Wiem i przepraszam, ale byłam załatwić dla Darcey przedszkole i na uniwersytecie. - Kobieta przytaknęła i oznajmiła, żebym dołączyła do trenujących już łyżwiarek, z którymi przyjaźniłam się jeszcze kilka lat temu.

Zoey Palmer była dwudziestoletnią brunetką, mierzącą metr siedemdziesiąt pięć, o którym mogłam poważyć. Jej długie włosy, które niegdyś sięgały jej do tyłka dziś sięgały ledwo do piersi. Miała na sobie czarne legginsy oraz zieloną obcisłą koszulę, z krótkim rękawkiem. Przeważnie ubierała się na czarno oraz zielono, co było w pewnym sensie jej znakiem rozpoznawczym. Na dłoniach miała rękawiczki, które miały chronić przed chłodem, w razie wywrotki na zimną glebę.

Ronie Scott miała dziś dziewiętnaście lat i długi, rudy koński ogon na czubku głowy. Ubrana była na czarno, co tylko podkreślało jej idealną figurę modelki, którą oczywiście nie mogła być, ponieważ była mojego wzrostu. Rudowłosa ubierała się w bardziej kobiece zestawy, typu sukienki czy spódniczki. Na jej rękach również był ochronny materiał.

Obie wykonywały akrobacje i mimo, iż nie zawsze im wychodziły nigdy się nie poddawały, tylko próbowały do skutku. Dołączyłam do nich i zaczęłam ćwiczyć swój układ, który ostatnio trochę udoskonaliłam.

Zważając na fakt, że mam dziecko, nigdy nie odstawiałam swoich obowiązków oraz marzeń na plan dalszy. Zawsze wykonywałam wszystko sumiennie i bez marudzenia… no chyba, że mama kazała mi pozmywać lub odkurzać - nienawidzę tego robić i to jeden z powodów, dlaczego chciałam zamieszkać sama. Miałam dość stosowania się do poleceń mamy, które dotyczyły wychowania Darcey. Oczywiście rozumiem, że chce mi tylko pomóc, ale to chyba ja powinnam decydować, co moja córka będzie robiła w wolnym czasie. Nie pozwolę, żeby zniszczyła jej dzieciństwo tak jak mi. Od najmłodszych lat, gdy tylko nauczyłam się chodzić ona targała mnie na lodowisko i wpajała, że mam być najlepszą łyżwiarką figurową w historii. Kocham to co robię, ale czasem podejście matki strasznie mnie wkurza. Nie pozwalała mi na zabawę z rówieśnikami, a gdy byłam w gimnazjum i liceum ledwo co zdawałam do następnej klasy, ponieważ nie miała czasu się uczyć na kartkówki i sprawdziany, co było przyczyną godzinnych treningów. Chcę, żeby moje dziecko zaznało radości ze swojego dzieciństwa. Chcę, żeby spędzała czas na zabawie i wygłupach z koleżankami.

O godzinie dwudziestej pierwszej wyszłam dopiero z hali. Byłam zmęczona i głodna, a nogi powoli odmawiały mi posłuszeństwa. Gdyby nie fakt, że moje mieszkanie było bliżej poszłabym po Darcey i zostałybyśmy u rodziców. Wyjęłam z kieszeni komórkę i wybrałam kontakt mojego brata. Przyłożyłam urządzenie do lewego ucha i nasłuchiwałam sygnałów.

-Co tam, Ness?

-Może Darcey zostać u was na noc? - ziewnęłam. - Wracam dopiero z lodowiska i padam na twarz. Adaś obiecuję, że to się nie powtórzy - jęknęłam błagalnie, chcąc go w ten sposób bardziej przekonać.

-Ness, wyluzuj. Darcey jest dla mnie jak córka, zawsze się nią zajmę, a tobie zawsze pomogę, bo jesteś moją siostrzyczką, o którą mimo wszystko się martwię.

-Kochany jesteś. - Na moich ustach pojawił się mały uśmieszek. 

Adam to najlepszy brat na świecie, gdyby nie on na pewno nie dałabym sobie w życiu rady. Zawsze mnie wspiera i pomaga w opiece oraz wychowaniu córki, dla której jest jak ojciec. 

Darcey nie zna swojego ojca, ponieważ nie mam zamiaru na razie rozdrapywać ran, które niedawno się zagoiły. Oczywiście, powiem jej kim jest, a nawet przedstawię jej biologicznego tatę, ale jeszcze nie teraz. Poczekam, aż dorośnie i rozumie sprawy, które doprowadziły do takiego stanu rzeczy.

-No, przecież wiem. Ness, bądź jutro około drugiej, bo potem mam randkę dzięki Darcey.

-Wykorzystałeś moje dziecko do wyrywania lasek? - zaśmiałam się nie wierząc w to co słyszę. Przecież ten facet nie zna granic. Ma wielkie powodzenie u płci przeciwnej, a bezczelnie wykorzystuje fakt, że opiekuje się małym, rozkosznym i uroczym dzieckiem, które jest w niego wpatrzone niczym w Boga.

-Oj tam, od razu wykorzystałeś - prychnął i mogłabym przysiąc, że wywrócił oczami w teatralny sposób. - Po prostu szliśmy na plac zabaw i Marisa na nas wpadła. Przejechała mi wózkiem po stopie! - oburzył się niczym mały chłopiec, który nie dostał wymarzonej zabawki. - Cholerna niezdara, ale jest taka słodka, kiedy przeprasza… - rozmarzył się na samo wspomnienie o rzekomej Marisie. Już po samym opisie scenerii w jakiej się poznali mogę stwierdzić, że zawróciła mu w głowie i tak łatwo nie odpuści jej sobie. - Dobra, jutro ci wszystko opowiem. Kończę, bo idę kąpać siostrzenicę. Trzymaj się, mała. - Rozłączył się nawet nie czekając na moją odpowiedź. Zawsze tak robił, a mnie to strasznie denerwowało, ponieważ w pewnym sensie nie liczył się ze mną – tą cechę charakteru odziedziczył po naszej mamie, która uwielbiała rządzić i stawiać na swoim.

Przechodziłam obok przystanku, gdzie jacyś faceci pili alkohol i bełkotali pod nosem jakieś pijackie historyjki o laskach, które ostatnio pieprzyli.

-Ej, laluniu, chodź do nas! Zabawimy się! - krzyczał jakiś napalony zbok, ale puściłam to mimo uszu. Co z tego, że mogłabym teraz podejść i mu wygarnąć prosto w jego pijacką mordę, skoro on i tak się tym nie przejmie, tylko mnie wyśmieje? Postanowiłam, nie reagować na zaczepki, ponieważ byłam wypompowana z sił, a jedyną rzeczą, o której teraz marzyłam było wygodne łóżko, jakaś kanapka oraz gorąca czekolada. - Głucha jesteś? - Usłyszałam tuż nad uchem, co spowodowało nieprzyjemny dreszcz, który przebiegł po moich plecach. Jego dłoń spoczęła na moim barku i mocno za niego ścisnęła. - Wołałem cię, kochanie. - wymruczał, a odór wódki wymieszanej z piwem dotarł do mojego nosa, który odruchowo zmarszczyłam.

-Nie dotykaj mnie, popaprańcu - wycedziłam przez zaciśnięte zęby. W tej chwili nie bałam się, przemawiał przeze mnie gniew, który niewiadomo skąd się wziął. Po prostu byłam zła, prawdziwie zła, a ten typek tylko przelał czarę mojej goryczy.

-Ostra, lubię takie - stwierdził odwracając mnie do siebie przodem. Ścisnął mój podbródek i dokładnie zlustrował dzięki światłu latarni, które oświetlało ulicę, a właściwie to jej część, gdzie się teraz znajdowaliśmy.

Mój gnębiciel oraz niewyżyty seksualnie, napalony dwudziestokilkulatek był blondynem o piwnych oczach. Miał na sobie czarne podarte jeansy, koszulkę z logo jakiegoś bandu oraz zniszczone tenisówki za kostkę. Górował nade mną wzrostem, jednak jego postura była przeciętna. Strzepnęłam jego dłoń z mojej twarzy i cofnęłam się o krok, który on natychmiast wykonał w moim kierunku.

-Yo, Chris! Tommo dzwonił! - Mężczyzna odszedł, a jego miejsce zajął tym razem brunet o ciemnych oczach, które przypominały dwa węgielki, niczym u bałwana. Był o wiele lepiej zbudowany, niż jego przygłupi koleżka, jednak strojem mu dorównywał. - Nic ci się nie stało, Maleńka? - Prychnęłam pod nosem i wywróciłam oczami, wykonując piruet na pięcie, a następnie odchodząc. Napastnik szarpnął mnie za ramię. - Ness, nie poznajesz starych przyjaciół? - Zmarszczyłam brwi. Skąd on mnie zna i dlaczego twierdzi, że się z nim przyjaźniłam? Pierwszy raz widzę tego człowieka na oczy!

-Odwal się, dobra? - mruknęłam znudzona przestępując z nogi na nogę, ponieważ bolące kończyny dawały mi się już we znaki. Potrzebowałam usiąść i chwilę odpocząć.

-Nessie, Nessie, Nessie... - Pokiwał głową na boki z ustami uformowanymi w dzióbek. –Moja słodka i głupiutka Nessie, jak możesz nie poznawać przyjaciół swojego chłoptasia? - Zmarszczyłam brwi. Zdziwił mnie fakt, że ten chłopak mnie zna, ale jeszcze bardziej tą wypowiedzią, która nie trzymała się kupy. Ostatnio miałam chłopaka trzy lata temu i nie znałam wszystkich jego przyjaciół. - To ja, Jeremy Stan. - Wyszczerzyłam na niego oczy. Żarty sobie ze mnie stroi?! To niemożliwe, żeby Jer stał przede mną. Kiedy wyjechałam do Włoch był cherlawym głupkiem wpatrzonym w swojego przyjaciela, a teraz… Woah! Jest napakowanym przystojniakiem, który pewnie ma na pęczki kobiet.

-Jeremy, naprawę nie mam dziś ochoty, ani siły na starcia słowne z tobą. Poza tym nic ci nie zrobiłam, dlatego odpieprz się ode mnie. - Kolejna moja próba odejścia została zniwelowana przez osiłka, który szatańsko się uśmiechnął. Gdyby miał rogi oraz ogon, byłby uosobieniem czystego zła. Wiele razy dopuszczał się złych rzeczy, ale w moim przypadku nigdy nie używał przemocy i miejmy nadzieję, że nigdy nie będzie.

-Wiem, kochanie, ale twój chłoptaś zrobił - odpowiedział mi z powagą, nawet na moment nie tracąc naszego kontaktu wzrokowego.

-Nie jesteśmy razem już od jakiś trzech lat - mruknęłam krzyżując ramiona na piersi. Wiedziałam o kim rozmawiamy, jednak nie chciałam dłużej drążyć tego tematu. CHCĘ DO DOMU! - Jer, do rzeczy, czego chcesz?

-Może cię odprowadzę? - Zaprzeczyłam kiwiąc szybko głową na boki. Nie chciałam spędzać z nim, ani sekundy dłużej. Już przebywanie w jego towarzystwie skutkowało głupotą, a co dopiero rozmowa i to taka długa! Nie zważając na moje protesty objął mnie ramieniem i prowadził w ciemność. - Dlaczego on pozwala ci się włóczyć samej po nocy? - zapytał sam siebie. - Nie boi się o swój skarb? - Spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami.

-Bo zaraz puszczą pawia, jak nie skończysz tej ckliwej telenoweli.

Nie przepadam za nim. Nigdy go nie lubiłam mimo, że niczym mi nie zawinił. Po prostu odstraszał, a raczej odpychał mnie jego sposób i podejście do życia. Wieczny luzak, który myśli, że wszyscy go lubią. Niestety nikt się z nim nie liczył i obrabiał dupę przy najbliższej okazji. Stan, zachowywał się jak męska dziwka, w ciągu tygodnia miał w swoim łóżku więcej dziewczyn, niż ja miałam ubrań, a tych to ja mam na pęczki. 

-Nie jestem z tym dupkiem - warknęłam. Samo wspomnienie o moim byłym powodowało u mnie odruch wymiotny.

-W razie czego dzwoń. - Odwrócił się z zamiarem odejścia, jednak po chwili zawrócił i znów stał ze mną twarzą w twarz. - Chris to kumpel Tomlinsona, jakby co. - Puścił mi oczko, a potem musnął mój policzek. Kiedy Jer zniknął w ciemności zaczęłam przetwarzać to, co się przed chwilą wydarzyło. Analizowałam każde wypowiedziane przez niego słowo. Gniew. Gniew wezbrał we mnie na sile. Nie chodziło mi tutaj o tych dwóch frajerów, ani o to, że się do mnie przystawiali, ale sama myśl o tym, że mogliby zrobić coś mojemu skarbowi doprowadzał mnie do białej gorączki. Miałam ochotę w coś uderzyć, rozwalić. Byłam zła, wściekła!

Zaczęłam rozglądać się po okolicy, chcąc ukoić swoje zszarpane nerwy, jednak wszystko poszło na marne, a mój stan sprzed kilkunastu sekund wrócił. Ten kretyn wszystko ukartował i specjalnie przyprowadził mnie do tej dzielnicy. Zaplanował to i bezczelnie podpuszczał. 

Nie panując nad sobą weszłam na posesję białej willi, z której dochodziły głośne bity. Pewnie pchnęłam drzwi, a wszystkie pary oczu skierowały się na mnie, kiedy z hukiem trzasnęłam drzwiami. Muzyka ucichła, a ON patrzył na mnie jak na ducha. Jego oczy przypominały teraz monety pięciozłotowe, a na usta wkradał się delikatny uśmiech. Zagryzłam wargę, na sam widok otaczających go dwóch dziewczyn – blondynki, z którą mnie zdradził oraz jej przygłupiej przyjaciółki w niebieskich włosach.

W salonie panował zaduch oraz śmierdzący zapach dymu nikotynowego oraz alkoholu. Liam siedział z Danielle i wcześniej o czymś zawzięcie dyskutowali, jednak zaprzestali, gdy tylko mnie zobaczyli. Zayn, Christian i Matthew unieśli swoje oczy z nad jakże interesującej gry w karty. Byli zdziwieni, a do mnie dopiero teraz przemówił zdrowy rozsądek. Co ja zrobiłam? Przecież żadne z nich nie miało wiedzieć o moim powrocie. Niech cię szlag, Jeremy!

-Ness? 

________________________________________________

 Dobra, miśki mamy rozdział drugi!! Jak wam się podoba?? Jest dłuższy niż poprzedni i chyba bardziej ciekawy... Pojawiło sie już dużo postaci i wyjaśniły się relacje między nimi. 

Bardzo wam dziękuję za poprzednie komentarze, które bardzo mnie zmotywowały. Oczywiście bardzo proszę o waszą opinię na temat tego rozdziału, ponieważ to dla mnie wiele znaczy. Wiem, że niektórym nie chce sie pisać tych cholernych komentarzy, ale to zajmuje dosłownie chwilkę. 

Jeśli chcecie zadawać pytania naszym bohaterom to pytajcie śmiało pod rozdziałem, w komentarzach. 

Na razie to tyle...

A, właśnie! Nie mam pojęcia, kiedy pojawi sie następny rozdział, bo na razie mam mało czasu. 

Buźka, miśki ;**