19. Good Life

Rozdział z dedykacją dla wszystkich #Nayn Shipper ;**

|muzyka|

„Uzależnienie jednostronne, kiedy Ty myślisz o mnie tylko kilka razy w tygodniu, kiedy ja myślę o Tobie nawet w trakcie mycia zębów.”

Zayn 

Obudziłem się z potwornym bólem głowy, który był spowodowany wczorajszą popijawą z Louisem. Tomlinson znowu się nad sobą użalał i nalegał, żebym wsparł go w tej jakże żałosnej sytuacji – Ness znowu dała mu kosza.

Odkryłem się, a następnie usiadłem na brzegu łóżka przeczesując dłońmi włosy. Nie dość, że cholernie napierdalała mnie łepetyna, a w ustach miałem Saharę, to na domiar złego byłem nagi, co świadczyło tylko o tym, że ten idiota sprowadził jakieś dziwki do domu.

Nie lubiłem zaliczać panienek, kiedy nie byłem świadom oraz pod wpływem alkoholu – wolałem wiedzieć jak wygląda moja zdobycz i pamiętać, jakie są jej możliwości, skoro miała znaleźć się w moim notatniku. Przecież musiałem być przekonany, jakim kolorem ją określić!

Wciągnąłem na biodra czarne dresy, a później zwlekłem swoje zwłoki na dół do kuchni. Już w korytarzu dało się słyszeć szepty, dlatego przystanąłem i wysłuchałem co ten kretyn ma do powiedzenia z racji tego, że towarzyszyła mu jakaś laska.

-…Teraz pójdziesz do Nessie i pochwalisz się, że spałaś z Malikiem, jasne? – On jest po prostu niemożliwy.

Louis to skończony kutas. Okay, rozumiem, kocha ją, jest cholernie zazdrosny i inne takie, ale, do kurwy nie odzyska jej, jeśli dalej będzie prowadził takie brudne gierki. Zresztą… Ja pierdolę! Jest idiotą skoro myśli, że Ness padnie przed nim na kolana, kiedy dowie się, że zaliczyłem jakąś dziwkę. Nie jesteśmy z Blondyneczką razem, ani nie flirtujemy, a cała ta relacja, która ostatnio się między nami wytworzyła była jedynie sposobem, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo, bo jakiś skurwiel szantażuje mnie pojebanymi wiadomościami grożąc, że skrzywdzi tego małego Skrzata, którego zdążyłem nawet polubić – na ogół nie lubię dzieci i staram się ich unikać jak ognia, ale Darcey jest urocza.

Wszedłem do kuchni i jak gdyby nigdy nic wyjąłem z szafki swój kubek, do którego nalałem sobie kawy. Ze szklanką usiadłem do stołu, gdzie ten palant gadał z córką McKibben’ a w najlepsze. Sięgnąłem po paczkę papierosów oraz popielniczkę, które były na parapecie, a później wyjąłem jednego szluga, po czym włożyłem do ust i odpaliłem, zaciągając się nikotyną.

To mnie uspokajało, a w tej chwili byłem wkurwiony na Louisa, że wykorzystał mnie do swoich przekrętów względem Ness. Zdążyłem ją polubić, a ten kretyn traktował ją jak trofeum – musiał zdobyć za wszelką cenę, nie zważając na konsekwencje.

Wypuściłem biały dym ustami, a mój wzrok powędrował na Stacy, która… Kurwa mać! Co ta zdzira sobie wyobraża, to chuja pana?!

-Czy to moja koszulka? – Zapytałem spokojnie, jednak pod stołem zacisnąłem dłoń w pięść.

-Tak, nie masz żalu, że ją pożyczyłam?

-Mam. – Warknąłem. –Z jakiej, kurwa racji paradujesz w mojej ulubionej koszulce? – Warknąłem, a ona czmychnęła bliżej Tomlinsona.

-Może, dlatego że podarłeś jej kieckę? – Zadał pytanie szatyn, który właśnie kończył swoje płatki.

-Z tobą, kurwa nie rozmawiam, więc z łaski swojej stul pysk. – Uderzyłem w blat stołu. –A ty odpowiadaj jak grzecznie pytam! – Podniosłem ton głosu.

-Słuchaj Malik, ja nie wiem co cie kurwa ugryzło, ale…

-Kurwa, Louis za kogo ty mnie masz?! Nie jestem taki jak twoja panienka, której mącisz w głowie! Mną pomiatać nie będziesz i wiesz, co? Niech ta suka idzie do Ness i powie, że ją przerżnąłem, albo wiesz co? – Zaśmiałem się, bo zdałem sobie sprawę, że to ja z tej sytuacji wyjdę bez szwanku w przeciwieństwie do niego. –Sam jej powiem, a przy okazji wspomnę jakim cudem dostała się na studia. – Uśmiechnąłem się chytrze w jego kierunku, a później upiłem łyka czarnej cieczy.

-Tylko piśnij słówko, Malik... – Wycedził przez zaciśnięte zęby.

-Czekaj, bo nie do końca ogarniam… Kochasz ją, tak? – Przytaknął z kamienną twarzą, jednak jego oczy biły we mnie piorunami. –Ale nie wierzysz w nią, kiedy ona spięła tyłek i zdała tą posraną maturę na dziewięćdziesiąt dziewięć procent – Parsknąłem kpiącym śmiechem.

-Co ty, kurwa gadasz? – Zapytał z niedowierzaniem.

-Nie igraj ze mną Tomlinson, bo gwarantuję, że to ty będziesz pokrzywdzony. – Zgasiłem peta w popielniczce, a później zadowolony z siebie wstałem. –Koszulkę sobie zostaw, bo więcej w moim łóżku nie będziesz spała, Stacy. – Ruszyłem przed siebie, prosto do mojej sypialni w celu spakowania się.

-Sharon. – Mruknęła. –Jestem Sharon.

-Jeden chuj. – Wzruszyłem ramionami nawet na nią nie patrząc. Wbiegłem po schodach, po drodze mijając swojego kuzyna, który właśnie wszedł do domu i rzucił małą walizkę pod schody.

-Siema. – Mruknął, a ja jedynie kiwnąłem w jego kierunku z lekkim uśmiechem.

Będąc w swojej sypialni z szafy wyjąłem średnią torbę, do której spakowałem kilka ubrań, szczoteczkę do zębów, pastę, szczotkę oraz mój dziennik – okay, przyznaję jadę tam to pracy, ale nie dam temu kretynowi satysfakcji i nie utwierdzę go w przekonaniu, że zaczynam czuć coś względem Ness, bo nie czuję nic… Chyba. Wziąłem jeszcze szybki prysznic, po czym ogarnąłem się i doprowadziłem do stanu użytkowego.

Zszedłem kulturalnie po schodach oraz odłożyłem bagaż obok tego, który należał do Matta. Wróciłem do moich przyjaciół, którzy nadal siedzieli w towarzystwie tej idiotki. Usiadłem na swoim miejscu i odpaliłem kolejnego papierosa – ostatnio mam sporo na głowie, więc to jest idealne usprawiedliwienie.

-O której mamy samolot? –Zagadnął Anderson.

-Za dwie i pół godziny. – Warknął Tomlinson. –Matt zadzwoń to Stana, bo mnie zaraz kurwa rozniesie.- Ooo czyżby pan przekręt tracił nad sobą panowanie? Jest mi niezmiernie przyjemnie widząc jak teraz role się odwracają, a ten kutas czuje małą namiastkę wkurwienia, przez jakie przechodzi Donavan.

-Dobra, to powiecie o co wam chodzi, Zayn? – Od razu sugeruje, że to ja coś zrobiłem! Co za pojebany idiota, chociaż dziś ma akurat rację.

-Może zapytaj tego kutasa. – Kiwnąłem głową w kierunku Louisa, który zgrzytał zębami.

-Nie podrywaj mojej dziewczyny! – Rzucił do mnie z wyrzutem. –Pojmij, że ją cholernie kocham, Malik!

-Właśnie dlatego się z nią spotykam, posrańcu! – Wrzasnąłem. –Próbuję ją do ciebie przekonać, ale ty jak zwykle jesteś… Kurwa Louis, przecież jestem twoim kumplem, nie odbiłbym ci panienki, za kogo ty mnie kurwa masz?!

-Po chuj spędzasz z nią tyle czasu?!

-Bo ten skurwiel Jeremy ją szantażuje, a jakiś chuj ją śledzi! – Właśnie w tej chwili pożałowałem tych słów. Kurwa pierdolona mać! Ness mnie chyba wykastruje za złamanie danego jej słowa, jedynym plusem jest to, że nie wspomniałem o Skrzacie.

-Stan, ją co? – Warknął, wstając oraz opierając się dłońmi o powierzchnię stołu. Jego oczy teraz przypominały rozwścieczonego byka na hiszpańskiej korridzie.

-Stary ja nie… -No i kurwa w tym momencie musiało mi braknąć słów. Ja pierdolę… -Nie wiesz tego ode mnie.- Wskazałem na niego palcem. –Inaczej ona dowie się o studiach.

-Spoko, Zayn. – Uśmiechnął się, a później wystawił w moim kierunku rękę. –Sory za tą akcję z Shirley. – Skinął w stronę szatynki.

-Sharon! – Wrzasnęła.

-Jeden chuj!- Krzyknęliśmy w tym samym momencie, a ona prychnęła i wyszła trzaskając drzwiami. Zaśmiałem się pod nosem, przecież ta małolata była w samych majtkach! Mała bezwstydnica, nie wierzę w to… Tak łatwo dała sobą zmanipulować i z przyzwoitej dziewczyny, stała się dziwką… Naprawdę, stała się dziwką – ja ją przeleciałem kilka razy, Matt również, Moon rżnie ją cały czas, Stan chyba zaliczył z nią dwie przygody, a Louis… Cóż chłopak był naprawdę mocno wystawiony. –Jest zgoda? – Kiwnąłem głową na potwierdzenie jego słów. –Po akcji zapierdolę tego gnoja.

-Kogo? – Zapytał stając w progu Jeremy.

-Nie twój pierdolony interes. – Wzruszył ramionami Anderson. Stan podszedł do blatu, po czym nalał sobie kawy z ekspresu i oparł się tyłkiem o kant. Nagle jakby na zawołanie mój telefon zawibrował. Od niechcenia wyjąłem urządzenie i otworzyłem wiadomość. Momentalnie zalała mnie fala furii, kiedy zobaczyłem zdjęcie Ness z Darcey jak idą do przedszkola. Nie była to zwykła fotka zrobiona z daleka, wręcz przeciwnie – z bliska, widziałem ich roześmiane twarze, dlatego równie szybko przeczytałem wiadomość od tego psychopaty.

Od: nieznane

Jest prześliczna, nie sądzisz? Szkoda, gdyby coś stało się tej  małej… Chociaż bardziej zaboli cie strata tej blondyneczki. Jak Louis do niej mówi? Nessie, Nessia? Wiesz… W sumie jeden chuj, heh nawet nie wiesz jaką radość sprawia mi wyprowadzanie cie z równowagi. Wiesz co, Malik? Kiedy ty i twoi kolesie będziecie w Moskwie, ja zabawię się kosztem tej ślicznotki.

Z

-Kurwa mać! – Rzuciłem komórką w szafkę zaledwie kilka milimetrów od głowy Jera, po czym złapałem się za włosy i ciągnąłem za ich końcówki jak osoba, która właśnie wpadła w szał – z tym wyjątkiem, że ja byłem rozhisteryzowanym szaleńcem, który w tej chwili mógł zapierdolić tego gnoja bez żadnych wyrzutów sumienia.

-Co jest? – Spojrzałem na Tomlinsona, ale nie odpowiedziałem mu, jedynym gestem na jaki się zdobyłem było pokiwanie przecząco głową. Gwałtownie wstałem od stołu oraz zabrawszy telefon, wyszedłem na taras. Wybrałem kontakt Donavan, która na całe szczęście odebrała od razu. Trochę się uspokoiłem, ale nadal nie był to stan tego stoickiego spokoju, w który kolejny raz próbowałem się wprowadzić.

-Cześć, Malik. – Przywitała się z radością w głosie.

-Ness, wszystko w porządku?

-Tak. Zayn stało się coś, brzmisz trochę niepokojąco…

-Zrób coś dla mnie Blondyneczko i przenieś się na te trzy dni do rodziców.

-Dlaczego, powiedz co się stało? –Nie chciałem jej martwić, ale… No kurwa, bałem się o Darcey, przecież ten Skrzat nie ma jeszcze pojęcia o życiu, a ja zrzuciłem na nią taką bombę tylko, dlatego że spędziłem z nią kilka chwil. –Zayn!

-Ness, błagam. –Jęknąłem zdesperowany. –Wymyśl coś… Nie wiem, powiedz staremu, że była awaria i zalało ci pół mieszkania, albo że miałaś nalot insektów… Po prostu dopóki nie wrócę, chcę żebyście były bezpieczne, niech Adam się wami zajmie, dobra?

-Przerażasz mnie, Malik, ale zrobię to tylko dlatego, że ci ufam, okay?

-Mhm, tak przy okazji… Byłabyś zła, gdybym powiedział Louisowi, że Stan cie szantażuje?

-Tak, byłabym wkurwiona!  -Wrzasnęła.

-Heh.– Zaśmiałem się pod nosem. Ona nawet przeklina uroczo. –Dobrze wiedzieć, przynajmniej wiem, żeby nie mówić, nie?

-Mhm. – Mruknęła, ale chyba zaczęła coś podejrzewać, bo nie było to takie oczywiste mhm, to było bardziej mhm, powiedzmy, że ci wierzę…

-Trzymaj się, Blondyneczko. – Już miałem wcisnąć czerwoną słuchawkę, kiedy jej melodyjny głos mi w tym przeszkodził.

-Malik, zaczekaj!

-Słucham cie, Ness. – Zagryzłem dolną wargę, bądź co bądź byłem ciekaw, czego Donavan może ode mnie chcieć, przecież wszystko co ważne zostało już powiedziane, a ona mi tutaj teraz wyskakuje z zaczekaj, Malik! – ale muszę przyznać, że moje nazwisko brzmi pięknie wychodząc z jej ust.

-Obiecasz mi coś?

-Zależy, czy to łatwa do złamania obietnica?

-Heh. – Prychnęła. –Nie daj się tam zabić, okay?

-Postaram się.

-Ne masz się starać tylko wrócić żywy, jasne?

-Ness, nie jestem twoim dzieckiem żebyś mi rozkazywała, ale obiecuję, że nie dam się zabić i będę pilnował Tomlinsona, okay?

-Tsa, jasne. Po prostu… Uważaj na siebie, bo jeśli coś ci się stanie, to przysięgam na Boga, że sama skopię ci tyłek. – Zaśmiałem się pod nosem.

Ta dziewczyna jest naprawdę wyjątkowa i powoli zaczynam rozumieć co Louisa w niej pociąga. Z pozoru jest taką niewinną istotką, ale jeśli spędzisz z nią trochę czasu przekonujesz się, że jest również zabawną, nieco dziecinną – pieję tutaj teraz do tej akcji z szukaniem miejsca, gdzie mam łaskotki, bo było to takie gówniarskie z jej strony – oraz zdeterminowaną kobietą, która jest w stanie zrobić wszystko, aby zapewnić swojej córce bezpieczeństwo.    

-Trzymam cie za słowo, Blondyneczko. Do zobaczenia.

-Uważaj na siebie, Malik. – Po tych słowach zakończyła połączenie. Schowałem komórkę do kieszeni, a później przeczesałem dłońmi włosy lekko szarpiąc za ich końcówki.

Najchętniej zostałbym tutaj i nigdzie nie wyjeżdżał, pilnował Ness oraz Darcey jak i również chronił przez tym psycholem, ale Louis to mój brat, a oni się wspierają we wszystkim, dlatego nie miałem wyjścia, a mój udział w tej posranej akcji dla Westona był obowiązkowy.

Najgorszą rzeczą była ta cholerna niewiedza… Wiele bym dał, żeby dowiedzieć się co nieco o tożsamości tej osoby, która pisze do mnie te chore groźby. Zrobiłbym wszystko, aby poznać sekret, rozwiązać zagadkę. Cholera, pragnę żeby moja Blondyneczka i Skrzat były bezpieczne, skoro nie powiedziała Tomlinsonowi, że ma dziecko to ja muszę się nimi zajmować, bo czuję się za nie odpowiedzialny.

-Malik, jedziemy! – Dobiegło mnie wołanie Stana. Jeśli ten idiota zrobi cokolwiek Ness to przysięgam, że rozkurwię mu głowę.

Powolnym krokiem wszedłem do domu tylko po to, żeby za chwilę wziąć torbę i pójść z nią do garażu oraz wsiąść do czarnego Bugatti Veyron Super Sport – ja za pieniądze zarobione w wyścigach oraz walkach ulicznych kupowałem sobie samochody, co było naprawdę świetną inwestycją, ponieważ nadal miałem nadzieję, że jakaś gruba ryba zauważy mój niezwykły talent i moje dziecięce marzenie dotyczące tego kim chcę zostać się spełni. Wyjechałem za Louisem, ale zaraz po wjechaniu na podjazd wyprzedziłem go, ponieważ wlókł się tym posranym porsche jak żółw. Chwilę później moja komórka zaczęła dzwonić, dlatego wcisnąłem jeden z guziczków przy kierownicy, aby odebrać i ustawić na głośnomówiący.

-Mów, cieciu. – Mruknąłem zadowolony z siebie, jednak dalej skupiając się na prowadzeniu tej cholernie wolnej fury, która wyciąga zaledwie 415 kilometrów na godzinę. Chcę mieć najszybszy samochód na świecie, którym obecnie jest Hennessey Venom GT z osiągiem do 435,31 kilometrów na godzinę.

-Rozpierdolisz się tym autem. – Warknął niezadowolony Tomlinson. Rozumiałem go w tej sytuacji bardzo dobrze, w końcu jak jego głupie Porsche 959, które osiągało prędkość zaledwie do 317, 2 kilometrów na godzinę mogło się równać z moją furką?

-Może, ale dopóki tego nie zrobię, ty zawsze będziesz drugi… Chociaż w sumie to trzeci, bo zaraz Matt weźmie cie z prawej. – Zdałem mu dokładną relację z sytuacji, którą zaobserwowałem w lusterku wstecznym. Anderson wyminął Lou, a kilka sekund później siedział mi na ogonie, jednak ze mną nie pójdzie mu tak łatwo. –Sory, Tommo, ale twoje porsche jest chujowe.

-Zamknij ryj, posrańcu! –Wrzasnął i uderzył dłońmi w kierownicę, wywołując tym samym u mnie salwę śmiechu. –Przestań się śmiać, pojebie! – Co za buntownik! Rozłączył się, ponieważ było mu cholernie głupio z powodu takiego marnego popisu oraz ostatniego miejsca. Tomlinson musiał pojąć, że wyścig ze mną to nie zabawa dla gogusiów, a ja nie jestem taką sierotą jak te gówniarze na Hackney, mnie nie pokona od tak!

Już w wieku piętnastu lat brałem udział w wyścigach ulicznych z kolesiami ze starszych klas w Bradford. Był to też z jeden  z powodów, dzięki którym rodzice wysłali mnie do szkoły z internatem – myśleli, że wybiją mi to w taki sposób z głowy, ale to było nie możliwe! Wyścigi były są moją pasją, a oni chcieli mi to odebrać – to zupełnie tak, jakby zabrać malarzowi pędzel i kazać malować, fakt mógłby użyć palców, ale to nie byłoby już to samo. Pamiętam jak Matt zabrał mnie na wyścig do Hackney – jechałem wtedy czerwonym Ferrari F40 należącym do wujka. Poznałem tam Zacka, który był mistrzem w tamtych latach, a co najśmieszniejsze w tym wszystkim: ja, piętnastoletni gówniarz z północnej Anglii pokonałem osiemnastoletniego pakera z Londynu. Heh, nieźle się wtedy wkurwił.

Szybko znalazłem się na lotnisku, dlatego od razu wjechałem pokład samolotu, który specjalnie dla nas załatwił Jason. To wszystko wydawało mi się naprawdę podejrzane, w sumie okay gość się mści, bo wyjebali go z roboty, ale żeby od razu kraść broń od Rosjan?! To lekkie przegięcie, zresztą… Jestem pewien, że będzie z tego jakaś grubsza afera – wynajęty samolot, samochody, które czekają na nas na miejscu, siedemdziesiąt dwie godziny spędzone na planowaniu akcji z jakimś posranym homoseksualistą, który mi się narzucał… Nie sądzę, żeby wszystko było tylko po to, aby wynieść głupie dane z ich komputera oraz pięć karabinów… To jest dziwne.

Po kilkunastu minutach obok mnie zaparkowali kolejno Tomlinson, a za nim Anderson i Stan. Klapa zamknęła się, a samolot zaczął powoli wznosić się w powietrze. Wysiedliśmy z samochodów i usiedliśmy na dużej skrzyni z jakimś ładunkiem, po czym Matt wyjął z kieszeni talię kart. Rozdał każdemu z nas po kilka, a później zaczęliśmy grać w pokera, wcześniej rzucając na środek kilka banknotów – zawsze tak spędzaliśmy lot.

~***~

W Moskwie wylądowaliśmy około godziny piętnastej, punktualnie o tej samej porze przyszedł również SMS z adresem, gdzie mieliśmy się zatrzymać. Zarówno pierwszego jak i drugiego dnia mieliśmy tylko obserwować oraz dopracować szczegóły… Przedsięwzięcia. Tak było też i w tym przypadku, ale z racji tego, że Weston to skończony chuj oraz szantażysta postanowiliśmy sobie już dzisiejszy dzień odpuścić, a spędzić go w jakimś barze lub klubie na wyrywaniu panienek.

Miejscem, gdzie mieliśmy tymczasowo pomieszkiwać  okazała się jakaś chata na jakimś wygwizdowie wielkim – nic nie było w pobliżu, a jedynym plusem była pełna lodówka oraz ekspres do kawy. Podczas kiedy Louis, Matt i Jer oblegali salon w celu oglądania ruskich programów, ja zaniosłem swoją torbę do pokoju, w którym miałem spać, a później zrobiłem nam obiad – nic dzisiaj jeszcze nie zdążyłem zjeść, więc mój brzuch upominał się o swoje. Podczas oczekiwania na kurczaka, moja komórka zadzwoniła, dlatego wyjąłem ją z kieszeni i odebrałem, kiedy zobaczyłem kto do mnie dzwoni.

-Mów. – Rzuciłem, a sam sprawdziłem czy warzywa były już gotowe.

-Jesteś już na miejscu? – Czy ona się o mnie martwi?

-Mhm, a co?

-Mogłeś zadzwonić. – Mruknęła z wyrzutem.

-Martwisz się o mnie? – Ze zdziwienia uniosłem brwi. To było… Dziwne. Jeszcze nikt nie wykazywał względem mnie uczuć zamartwiania się, oprócz mojej mamy. Woah.

-Jesteś idiotą, Malik. Muszę kończyć. – Fuknęła zła.

-Zaczekaj, Blondyneczko. – Westchnąłem. –Nie chciałem być chujem, okay?

-Mhm, co teraz robisz?

-Kurczaka z ryżem i warzywami, jesteś u rodziców?

-Nie, Zayn. Nie mam pięciu lat, żeby siedzieć rodzicom na głowie.

-Kurwa, nie rozumiesz powagi sytuacji?! –Wzrok moich przyjaciół powędrował na mnie.

-Stary wszystko gra?!- Zapytał głośno Tomlinson.

-Tak pewnie! – Odkrzyknąłem. – Zrób to dla mnie, a obiecuję, że dostaniesz ode mnie niespodziankę. –Westchnąłem zrezygnowany.

-Myślisz, że przekupisz mnie jak dziecko?!

-Czyli nie chcesz tej niespodzianki, okay…

-Tego nie powiedziałam! Jesteś taki wkurzający, Malik.

-Taki mój urok. – Wzruszyłem ramionami. –Uważaj na siebie, okay?

-Okay, a ty nie daj się zabić, paa. – Dodała z radością, a później się rozłączyła.

Co ona ma z tym tekstem: Nie daj się zabić…? Jezu, nie jestem dziewięcioletnim gnojkiem, który pakuje się w kłopoty! Mam cholerne dwadzieścia jeden lat, jestem dorosły, odpowiedzialny i rozsądny, a ta małolata nie będzie mi mówiła co mogę, a czego nie! Jestem od niej starszy oraz mądrzejszy, bo wiem jacy ludzie są podli, tym samym nie daję sobie namotać w głowie jak ona pozwala Louisowi! Nie chcę, żeby się o mnie zamartwiała! Niech się odczepi! Niech da mi spokój, to jest moja kwestia, a nie jej – Zayn ma zagwarantować bezpieczeństwo Ness, a nie na odwrót.

-Ludzie, obiad! – Wrzasnąłem, a trójka wygłodniałych neandertali zasiadła na krzesłach i zaczęła zjadać posiłek.

-Nie jesz? –Zapytał z pełną japą Anderson.

-Apetyt mi przeszedł. – Mruknąłem, a później wyszedłem na papierosa przed dom. Przez ten cholerny telefon oraz głupią konferencją, z której wynikł jeden istotny fakt, a mianowicie: Nie daj się zabić… Nie mogę przestać myśleć o Donavan. To nieprzyjemne uczucie… Pustki, bo chciałbym być z nią, a tym czasem jestem jakieś tysiąc siedemset osiemdziesiąt osiem mil od niej. To w chuj daleko, a ja… Chyba za nią tęsknię.  

______________________________________

Okay, no to tak:

Rozdział nawet mi się podoba - lubię pisać z perspektywy Zayna, jejciu uwielbiam go w tym opowiadaniu jest takim bad boyem, ale dla Ness zaczyna się zmieniać mimo, że nie ma o tym jeszcze pojęcia. 

Tytuł bloga - nie wiem czy ktoś zauważył, ale zmienił się tytuł na Error - Louis Tomlinson vs Zayn Malik to dla moich kochanych Nayn Shipper  ♥

Teraz będzie również więcej rozdziałów z perspektywy Malika, cieszycie się??

KOMENTARZE - znowu ta różnica między 18, a 17 rozdziałem (21 komentarzy, a 14 to dla mnie duża różnica) nie wiem czy wam się to podoba - obserwują 52 osoby, a tylko kilka komentuje. Czy robię coś źle?? 

No nic, zostawiam wam ten... Rozdział - jeśli tak można to nazwać...

Buźka, miśki ;**