XXXVII. BeFoUr

Pod spodem jest notka i bardzo chciałabym, żeby osoby, które jeszcze mają do mnie cierpliwość przeczytali.. 

|muzyka|

„Cała czekolada nie rozwiąże twoich problemów, cała butelka wódki nie odgoni Twoich smutków, cała paczka papierosów nie zapewni Ci wiecznego spokoju, więc wstań i zrób coś ze swym życiem, zanim będzie za późno.”

Zayn 

- Tato, wstawaj muszę iść do szkoły! – Obudził mnie krzyk Darcey, która zaczęła mną potrząsać. 

Ostatnio niewiele sypiałem. Cały czas szukałem informacji i osób, które mógłby wiedzieć, gdzie do cholery podziewał się Zack, a z nim Ness. Cholerny tydzień. I jakby na to nie patrzeć to znowu wszystko jest moją winą, bo gdybym był mądry to odwiózłbym ją na tą uczelnię i przyjechał po nią, a tym czasem, co się stało? Od tak dałem jej kluczyki i powiedziałem: Nie zarysuj mi wozu, bo będzie źle. Co mi do jasnej cholery strzeliło?!

- Tatusiu! – Niechętnie otworzyłem oczy i podniosłem się z kanapy. – Kiedy wróci mamusia? – zapytała podnosząc z ziemi komputer i stawiając go na szklanej ławie.

Przetarłem twarz dłońmi ziewając, a potem dopiłem zimną już kawę.

- Jesteś chory? – Spojrzałem na stojącą przede mną pięciolatkę, która była już ubrana i poczesana, po czym pokiwałem przecząco głową. – To czemu jesteś smutny? – Wzruszyłem ramionami. – Tęsknisz za mamusią?

- Cholernie, Darc – wychrypiałem, a drobna szatynka przyległa do mnie swoim ciałkiem i mocno przytuliła. Schowałem twarz z zagłębieniu jej szyi i też niepewnie ją objąłem.

- Ciocia Danielle mówiła, że mamusia wkrótce wróci – wyznała, a ja poczułem się jeszcze bardziej żałośnie niż do tej pory.

Nie poświęcałem Darcey czasu. Większość dni w tym tygodniu spędziła u Danielle, bo ja byłem zajęty szukaniem Ness, w czym wspierał mnie Liam i Matt. Nie dość, że nie potrafiłem sam wszystkim się zająć, to w dodatku zabrałem Luke’ owi ojca, a Marisie faceta – co w jej przypadku wyjdzie to Mattowi na dobre, bo chłopak trochę odsapnie.

- Zawieziesz mnie do przedszkola?

- Tak, pewnie – westchnąłem odsuwając ją nieco od siebie. – Daj mi chwilę, żeby się ubrać i wziąć prysznic.

- Długo będę czekała?

- Dziesięć minut?

- Obiecujesz?

- Nie – oznajmiam, a na ustach Darcey pojawia się uśmieszek.

- Zawsze tak mówisz – tupnęła nogą – i dotrzymujesz sława, tato! – zawołała, a po chwili włączyła sobie bajki.

Poszedłem do sypialni skąd zabrałem czyste ciuchy, a potem ruszyłem do łazienki, gdzie szybko doprowadziłem się do stanu przyjęcia. Do Darcey wróciłem kilka minut później. Oboje ubraliśmy buty i bluzy, a następnie zabrałem ją na ręce i wyszedłem z domu wcześniej go zamykając. Zeszliśmy po schodach mijając panią Charlotte i jej faceta, który ostatnio zaczął u niej nawet nocować.

Nie sądziłem, że starzy ludzie jeszcze uprawiają seks, ale jak widać myliłem się, bo pani Charlotte ma w sobie jeszcze sporo pary.  

- Zayn, gdzie jest Nessela? – zaśmiała się pod nosem, ponieważ ten stary zboczeniec zaczął jej coś szeptać do ucha.

- Mamusia, wkrótce wróci – odpowiedziała Darcey mrożąc ją spojrzeniem. – To nie jest pani sprawa.

- Pozwalasz jej tak mówić do starszych? – wtrącił Pan Zbok.

- Zdaje mi się, czy to wolny kraj? – warknąłem.

- Jaki z ciebie ojciec, szczeniaku?

- Najlepszy – zawołała Darcey i przytuliła się do mojej szyi. – To pan jest zły, bo przez pana pani Charlotte w nocy krzyczy! – Zagryzłem dolną wargę, żeby nie buchnąć śmiechem widząc zażenowanie u naszej sąsiadki i jej faceta, któremu zabrakło słów. – Idziemy? Nie chcę się spóźnić do przedszkola, tatusiu. – Przytaknąłem, a potem ruszyłem w stronę drzwi wyjściowych. – Ten pan jest strasznie niemiły, prawda?

- Tak, jest… wredny – poparłem, kiedy wkładałem ją do fotelika i zapinałem pasy.

- A wiesz, że mam nowego kolegę? – zapytała, kiedy uruchamiałem silnik.

- To chyba fajnie, prawda?

- Tak, ale nikt go nie rozumie poza mną. – Zmarszczyłem brwi. Jak to możliwe? – Diego jest z Włoch i umie mówić tylko po włosku.

- Nie za ciekawie, huh?

- Pani Alison też nie zna włoskiego, dlatego ja mu mówię to, co ona po angielsku.

- To bardzo miłe z twojej strony – pochwaliłem i dostrzegłem w lusterku jak Darcey się uśmiecha.

- Czy Diego może dziś do nas przyjść?

- Darc – jęknąłem błagalnie – może poczekamy aż wróci mama, huh?

- Ale kiedy ona wróci? – mruknęła podobnym tonem do mojego. – Nie ma jej już taaak długo.

- Ja też za nią tęsknię, mała – wyznałem, po czym zaparkowałem obok czarnego porsche, a potem wysiadłem i zabrałem Darcey. – Gdzie masz plecak?

- Nie zabrałeś go?

- Kurwa – warknąłem pod nosem. – Przepraszam, ostatnio wszystko się wali i nie wiem, co robić, Darcey.

- To może kupisz mi precla? – Wskazała na pobliską piekarnię.

- Jesteś skarbem, wiesz? – wypaliłem, po czym poszliśmy w tamtym kierunku. Weszliśmy przez drzwi, o czym sprzedawczynię poinformowały dzwoneczki. Darcey od razu pobiegła do witryny i zaczęła oglądać ciastka, a ja poprosiłem o precla i sok marchewkowy.

- A kupimy sobie taki tort?

- Innym razem, Darc – powiedziałem, po czym zapłaciłem. – Ty musisz iść do przedszkola, a ja do pracy.

- A jak mnie odbierzesz?

- Nie wiem, czy zdążę, ale jeśli mi się uda, to wrócimy po ten tort, okay?

- Jesteś najlepszym tatusiem na świecie! – zawołała szatynka, czym wywołała radość u ekspedientki.

- Jest urocza – zachwyciła się brunetka.

- Jest jak Ness. – Wzruszyłem ramionami.

- Chodźmy już, tato!

- Dzięki i dowiedzenia – mruknąłem na pożegnanie, a potem wyszliśmy i odprowadziłem Darcey do przedszkola. Później pojechałem do domu, gdzie jak na złość pod drzwiami zastałem moich cholernych braci. – Co do cholery?

- Przyjechaliśmy w odwiedziny – oznajmił Chris. – Ness na uczelni?

- Po co pytasz skoro wiesz?

- Wyluzuj, Zayn – warknął Mike, na co wywróciłem oczami. – Przyjechaliśmy, żeby interweniować. Mama się martwi.

- Jakbym miał w życiu mało problemów – westchnąłem pod nosem i wiem, że to usłyszeli. – Moja cholerna sąsiadka uprawia za ścianą dziki seks, Ness zniknęła i teraz jeszcze wy – wypaliłem bez zastanowienia.

- Jak to zniknęła?

- Kto zniknął, Chris?

- Nie rób sobie jaj, młody – wycedził przez zaciśnięte zęby Michael. – Gdzie jest Księżniczka?

-Nie nazywaj tak mojej dziewczyny.

- Zayn – powiedział bardzo wolno jak to miał w zwyczaju robić, kiedy byliśmy młodsi, a ja zbyt go irytowałem, tak jak Natalie i Mia. – Nie pogrywaj sobie.

- Cel twojej wizyty, starszy bracie – ponagliłem. – Czego chce mama?

- Zaprasza was na weekend – stwierdził Chris. – Co mam jej powiedzieć?

- Że nie mam czasu, bo pracuję – wyznałem.

- Mogę ci jakoś pomóc?

- Chris, jestem dużym chłopcem i radzę sobie, dobra?

- Może mógłbym… Mogę nawet zająć się Darcey. – Uniosłem brwi na słowa młodszego brata.

On i zajmowanie się dzieckiem?! Od kiedy?! Pamiętam jego upór i protesty, kiedy miał się zająć Jackiem, a teraz sam od siebie, z nieprzymuszonej woli proponuje mi opiekę nad Darcey?!

- Dobrze się czujesz, dzieciaku?

- Wiesz, kto porwał Ness? – Dlaczego Michael nadal tutaj jest?! Nie mógłby sobie gdzieś pójść? Mam naprawdę dość na głowie i serio, nie potrzebuję użerać się jeszcze z nim.

- Radzę sobie – odpowiedziałem zły. – Matt, Liam i Ryan…

- Tak, wiem – uśmiechnął się sztucznie – Matt wszystko mi wyśpiewał. Nadal nie wiesz, gdzie zniknął Zack, dlatego jestem.

- Nie potrzebuję niańki, do ciężkiej cholery – wrzasnąłem, a dwie sekundy później usłyszeliśmy jęki. – Jeszcze tego mi brakowało – mruknąłem opierając czoło o ścianę tuż nad dzwonkiem do drzwi. Po chwili jednak otworzyłem mieszkanie i wszedłem do środka, a Mike i Chris za mną.

- Pomogę ci, Zayn – zaczął kolejny raz Michael, dlatego przymknąłem oczy.

- Czego w zdaniu: Nie potrzebuję twojej zasranej pomocy, nie rozumiesz? – zapytałem wiercąc mu w głowie dziurę. – Potrafię zadbać o Ness i Darcey, i całą cholerną resztę, kumasz?

- I właśnie widzę jak świetnie ci to wychodzi, braciszku – zadrwił, a to przelało czarę mojej goryczy i tak zwyczajnie się na niego rzuciłem. Przewróciliśmy się i zacząłem go okładać, ale nie trwało to zbyt długo, bo Mike szybko przejął kontrolę i teraz to on mnie uderzył. Po jednym mocnym jak cholera ciosie wstał i stanął nade mną z kamienną twarzą. – Skoro chcesz stracić Ness, tak jak Mię… proszę bardzo. – Wzruszył ramionami, a potem wyszedł z mojego mieszkania trzaskając drzwiami.

- Wszystko gra? – zapytał niepewnie Chris.

- Nic nie gra, dobra? – warknąłem wstając i siadając na sofie. – Wszystko jest kurwa nie tak jak powinno przez tego psychola. – Zabrałem ze stolika komputer i zacząłem przeglądać pliki, które wysłał mi Matt, kiedy nagle Chris wyszarpał mi laptopa. – Nie prowokuj mnie, dzie…

- Ness jest w Los Angeles w jakimś starym magazynie… albo opuszczonej fabryce? – mruknął pod nosem. – Nie wiem dokładnie jak powinienem to nazwać, ale na sto procent jest w Kalifornii.

Patrzyłem i nie dowierzałem. Jakim cudem? Ja przez tydzień próbowałem ją znaleźć, a Chris… przecież ten dzieciak ma szesnaście lat, do cholery! Jak tego dokonał i co najlepsze w tak krótkim czasie?! Nie potrafiłem uwierzyć w to, co się wydarzyło.

- Wiesz, Zayn – niepewnie na niego spojrzałem – bo ja przyjechałem z Mike’ m, ale w zupełnie innej sprawie. – Wzruszył ramionami, a ja już zaczynałem mieć wątpliwości. Przecież ten dzieciak ma takie durne pomysły, że czasami aż boli głowa.

- Mianowicie?

- Znalazłem w Londynie mega szkołę z kierunkiem informatycznym i… No, wiesz… – Wzruszył ramionami. – Mógłbym zamieszkać z tobą i Ness? – Uniosłem brwi.

Sam nie wiem, czy to dobry pomysł. Musiałbym się nad tym zastanowić i co najważniejsze, pogadać z Ness. Ale teraz nie miałem głowy do myślenia. Zresztą jak do cholery miałbym porozmawiać z Ness, telepatycznie?! Nie mogę podejmować takich decyzji samodzielnie… Już nie mogę. Teraz wszystko muszę przerabiać razem z Nesselą, ponieważ tak robią dorośli i odpowiedzialni ludzie, którzy są w poważnym związku.

- Chris, ja…

- Ja będę wam pomagał – wtrącił nawet nie w połowie wypowiadanego przeze mnie zdania. – Znajdę jakąś pracę i będę dokładał się do rachunków. Jeśli będziesz chciał gdzieś wyjść z Ness, to…

- Ej, wyluzuj, młody – zaśmiałem się pod nosem i pierwszy raz od tygodnia szczerze. – Muszę o tym pogadać najpierw z Ness, ale jestem pewien, że się zgodzi. Ona cię lubi, więc raczej problemu nie będzie. – Na ustach Chrisa pojawił się uśmiech i… i ulga. – Ojciec się zgodził, prawda?

- Był w dwustu procentach pewien, że się nie zgodzisz. – Uniosłem brwi.

- Okay? – prychnąłem pod nosem.

- W ogóle sądzę, że powinieneś pogadać z mamą.

- Jezu, Chris – jęknąłem błagalnie. – Zlituj się chociaż ty.

- Mówię poważnie, Zayn. Boli ją twoja bipolarność.

- Nie pierdol, Chris. Jaka znowu bipolarność, huh? – Kiwnąłem na niego głową.

- Ona ciągle o tobie mówi – wyznał. – Wyciągnęła ostatnio twoje stare zdjęcia i płakała. – Cholera jasna! – Powiedziała też, że straciła cię po raz drugi i to z własnej inicjatywy.

- Przecież mnie nie straciła – mruknąłem pod nosem. – Po prostu  nie mam czasu.

- Od jakiś dwóch miesięcy?

- Nie przeginaj, dobra? – Wskazałem na niego palcem. – Jedziemy do Matta – zarządziłem, a potem znowu wyszliśmy z domu tylko po to, żeby wsiąść do samochodu i pojechać do mojego kuzynka, który znowu się puszczał jak kartka na wietrze.

Usiedliśmy z Chrisem na sofie i włączyliśmy telewizję, żeby zabić jakoś ten czas i zagłuszyć ich jęki, i w pewnym sensie to się nam udało.

- Ness też tak głośno krzyczy? – zapytał mój młodszy brat, dlatego spojrzałem na niego z uniesionymi brwiami.

- Serio wypytujesz mnie o seks z Ness?

- Pytam, czy krzyczy tak głośno jak Marisa. Nie interesuje mnie, czy jest dobra i którą pozycję lubi.

- Chris, przestań, bo obrzydzisz mi seks do końca życia – powiedziałem szczerze, mimo że to było jedno wielkie kłamstwo.

Seks z Ness nigdy mi się nie znudzi, bo to tak jakbyś z dnia na dzień przestał lubić czekoladę. Możesz się wstrzymać na kilka dni, bo jesteś na diecie, ale na dłuższą metę nie dasz rady, a przecież takie małe grzeszki jeszcze nikomu nie zaszkodziły, więc…

- Po prostu mi odpowiedz, dobra? – jęknął z bezsilności.

- Po jaką cholerę, skoro pieprzymy się jak nikogo nie ma? – odpowiedziałem w podobny sposób. – Ale skoro to w jakiś cudowny sposób cię uszczęśliwi, to Ness jest o wiele ciszej.

- Okay.

- Lecz się, dzieciaku – westchnąłem kręcąc głową na boki z niedowierzania w jego bezpośredniość.

- O, heej, co tu robicie? – zapytał schodzący po schodach Anderson. – Siema, Chris. – Przybił sztamę z moim bratem, a potem usiadł w fotelu. – Co was sprowadza?

- Ness jest w Los Angeles – oznajmiłem.

- Jesteś pewien, że Zack ją porwał? – Zmarszczyłem brwi na słowa kuzyna. – Może miała już dość patrzenia na twój krzywy ryj?

- Nie mam ochoty na żarty, Matt.

- Mam znajomego w L.A. mogę do niego zadzwonić i poprosić, żeby sprawdził ten adres – zasugerował, dlatego skinąłem na znak zgody. – To trochę potrwa, więc może… Może pojedź do domu i pogadaj z ciocią Annie.

- Co się tak na to uwzięliście wszyscy, huh?!

- Nie zachowuj się jak rozkapryszony gnojek, bo jesteś na to za stary – upomniał mnie Matt. – Za pierwszym razem mogłeś czuć się zraniony, ale teraz… Ciocia chciała ci tylko pomóc, a zachowałeś się jak wał. Odwieź Chrisa i pogadaj z nią, a ja zajmę się Darcey.   

______________________________________

Wiem, że pewnie w tej chwili nienawidzicie mnie tak bardzo jak ja siebie nienawidzę. Po prostu tak jest i nic na to nie poradzę.. Wiem, że ten rozdział jest po prostu śmieszny *śmiesznie żałosny - nijaki, ma za dużo dialogów i wgl jestem jeszcze bardziej wściekła na siebie, że napisałam takie ścierwo. SERIO. Mówiąc prościej - za cholerę nie wychodzą mi końcówki.   
Korzystając z okazji - czuję się teraz jak skończona idiotka, Boże - chciałam was zaprosić na Wattpada - tak, cholernego Wattpada, którego nie potrafię ogarnąć - na opowiadanie, które piszę: 

Wattpad